BayDudak

Parmakları kanayana dek seni yazacak birinin, ellerini kestin.

BayDudak

Kalp mi insana sev diyen ,yoksa çaresizlik mi körükleyen?
          
          Sevmek. Hayatımda en zor başardığım şey. Ben ilk görüşte aşka inanmam. Tanıdıkça seversin, ben buna inanırım. Ve hiçbir tanıdığımı sevemedim senden önce.  Ben ilk kez seni sevdim tanıdıkça. Ama söyleyemedim seni sevdiğimi. Usulca sessizce sevdim seni. Korkuyordum çünkü. Seni sevdiğimi söylersen uzaklaşırsın benden, diye düşünüyordum. Çok alışmıştım çünkü. Dayanamazdım sen kopmaya, sensizliğe. Çok çaresiz kaldım. Söylemek istedim, söyledim de. Belki biraz geç, belki biraz erken. Ama söylemiştim yine de.Uzaklaşmamıştın bana ancak hiç yakınlaşmadık da. Sonra 3 ay kadar uzunca sensizlik. Tıp dilinde buna çaresizlik deniliyor. Çok çaresizdim sensiz. Ben seni hep bekledim. Ta ki çaresizlikten sensizlikten tükenene kadar. Sonra kendimi de kaybettim. Bir boşluğa düştüm. Boşlukta çırpındım durdum. Boşluktan çıkabilmek için çok uğraştım hatalar yaptım. Ama şimdi pişmanım. Ben sana aidim. Ben seninim. Anladım ki  hala seni seviyorum usulca sessizce.

BayDudak

Fark ettim de içimde binlerce kelime birikmiş. Kelimeler senin yokluğunda öyle dağınık ki bir cümle olmayı bile beceremiyorlar. Kalemimde içimdekileri yazmaya pek niyetli değil zaten. Sanki gözlerim kalemime sen dur der gibi gözyaşlarıyla kâğıdıma yazıyor çiziyor süslüyor. Sana Yazdıklarımın içinde hepsi çok özel ancak bu en özeli olmalı çünkü gözlerimden okuduğum mutluluğu yokluğunda gözlerim kâğıda işliyor. Böylelikle gözlerimden hiçbir şey kaçırmamış olacaksın.

BayDudak

Bazen vazgeçmek zorunda bırakılır insanlar dolayısıyla gerçeği söylemek yerine yalan söylerler ”Ben seni hiç sevmedim!” diyerek. Oysa fırsat verilse ya da şartlar çok farklı olsa onlar için ”Yalvarırım benimle öl!” demekten kaçınmaz hiç kimse. Çünkü dünyanın en güzel ölümü ”Seni seviyorum!” diyebildiğin kişiyle olandır.

BayDudak

Çabalarımın son bulduğu zaman. Kalp atışlarımın hızlandığı nefes alırken yorulduğum dakikalar. Boşluğa düştüğüm ve her şeyin bittiğini sandığım vakit. İçimde çığlıkların koptuğu ama tek kelime bile edemeyen ben. Konuşamasa da şuan dudaklarım içimde söylemek istediğim binlerce kelimeler. Gitgide çoğalıyor kelimeler, ağırlık yapıyor kalbimde, beynimde. Mesaj atsam, arasam, yanına gelsem konuşmazsın. Biliyorum. Bu yüzden kâğıtlara yazıyorum seni. İçimdeki cümlelerin taşmasından korkuyorum. Cümlelerimin önemi yok da öznelerinin taşmasından korkuyorum. Senden kalan tek hatıra cümlelerim. Aslında cümlelerinde anlamını yitirdiler. Cümlelerim parkta oynarken annesini kaybeden çocuk gibi. Nasıl annesini kaybedince parkta oyun oynamanın bir anlamı kalmıyorsa. İşte cümlelerim öznesini, seni kaybedince bir anlamadı kalmadı.