cloud

Günler geçiriyor sen ne dersen de

Yb yazacam 

Bugün işimin arasında bir an eskimiş ayakkabılarıma bakıp yenisini almayı düşündüğümde göz yaşım yanağımda kurudu. Neden yenisini alayım ki dedim, sanki yürümek istediğim bir yol var.

Ne bileyim yani haklı çıkmak iyi falan hissettirmiyor, aynı kalp aynı kalp kırıklığı.

Let me breathe yeni bölüm yazıyorum ama kaos.

Neyse ben hayatıma one shot yazarak devam etmeye karar verdim. Uzun soluklu hikâyelerin içinden çıkamıyorum.

Kalpsiz orospu çocuklarısınız.

Çok yorulmuşsundur. İnsan öyle olunca içinden evim gibisi yok, keşke gidip dinlensem diye düşünür.

Uydurduğum masalları dinlerken hoşnut olursunuz. Masallar ders çıkarmak içindir değil mi? Fakat şairane bir benzetmenin ötesinde bir insanla karşı karşıyasınız. Bir insanı ondan ders çıkarmak için okumazsın. Ne diyebilirim ki, 

Ben burada ölüyorum. Herkes bir komplo peşinde gibi. Bencillik ve küstahlığa tahammülüm kalmadı. Acıya acıyla karşılık vermeye ant içmiş nice mizaç var. Narsizmi felsefe belleyip, içinin boşluğunu maharet diye gösteren nice ruhsuz. Bu bir koruma çemberi değildir. Kendini sevmek ve kendini arşa yükseltmek aynı şey değildir. Empatisiz mahluklarsınız sadece.
          
          Becerebildiğiniz hiçbir şey yok. Hiçbir şey yok. Hiçsiniz siz. Hiçliğinizi vampir gibi başka ruhları sömürerek teselli edersiniz. Mide bulandırıcı.
          
          Sevmeyi bilmeyip sevgi sözleri biriktirirsiniz çünkü sizin kalbinizden çıkmaz öylesi.
          
          Yazık.