Yazdım,sildim,yazdım,sildim,bir daha yazdım ve sildim,bir hayat belirtisi gösterebilme çabasıyla ha gayret dedim en sonunda.
Farkında mısınız kısır bir paradoksun içinde olduğumuz süreçler,tekrarlayan olaylar,leş gibi bir hava,yasaklar cenderesi ve demirin tuncuna insanın p/hiçine kaldığımız bu günlerde biz hikayecilerin elinde olan,şu berbat zamanda suyun yüzeyinde kalmamızı sağlayan tek şey yazmakken kendi adıma "ne halt ediyorsun sen?!" deyip duruyorum uzun zamandır.
Mesleğimin tüm etik değerleri ve şerefine kastedilirken bu soru beynimi kemiriyor "ne yapıyorsun yahu,böyle suskun kalmakla ne elde edeceksin?!" diyorum bir vakittir.
Kalbim kırık,ruhum yorgun ama yılmadım.Yılgınlık yerine son derece kızgınım.Sanırım kendime sorduğum sorunun cevabı da burada yatıyor.Ben bir şey yapamayacak kadar kızgınım,Önce kendime sonra tüm topluma.Ses çıkartmanın haklılığının yok hükmünde olması,bu sonuca getirenin bizler olduğumuz gerçeği şu deli aklımın kabulleneceği şey değildi çünkü.
Bu tımarhanenin patroniçesi olarak akıllı geçinemem belki ama süslü püslü,neon ışıklı hunimi takıp,öfkemi kuşanıp,suyun yüzeyinde kalabilirim değil mi?
Bir belki var hayata dair,kalemleri kuşanıp,bataryaları şarj edelim wattpad'de kalanlar olarak ve o belkiyi gerçekleştirelim.Olmaz mı?
Suyun yüzeyinde olmak ve limana varabilmek ümidiyle..Kalan sağlara selam olsun
