'

Evet olamazlar insanlar ev olamaz.

Selam fıstık

faster n harder 

vah

Kötü sonla bitse bile, ben mâlubum senin masallarına.

Bir zamanlar seninle konuşurken bile heyecanlanırdım. Sen orda küfür etsen, ben burdan şükrederdim. En beğenmediğin tipini bile savunur, en ufak dudak hareketine tav olurdum. Şimdi bana bakıp gülümsesen bile içimde bir şeyler eziliyor sanki, boşlukta kalıyor gülümsemen. Karşılık veriyorum belki ama, gözlerimde hep bir yaş duruyor çaresizce. Sanki havada asılı kalmış bedeni hevesimin, sallanıyor tenhada bir ağacın gövdesinde.

Gururumu tükettik birlikte.

Azıcık gururu olan kimse bakmaz yüzüne.

Uyutmaz mı korkunç bir sis gecenin sinsi saatlerini? Ya zamanın sihirli pelerini, örtmez mi çiziklerin üzerini ve rüzgar esmez mi tersine üşütürse şayet kalbini?

Kısacık bir hikayeydi. Herhangi bir şey de yaşanmadı zaten, birkaçı benim abartım. Ama hep benim abartım. Çoğu aptallık üzerine ve yalnızca bir kısmı aydınlığa erişince.
          İnce bir düşünce zihnimde ve kaburgamın derininde, kırılmış mı peki kemiğim yüzlerce. Gözlerim buhranlı, yüreğim ince ince. Duyularım kaybolmuş nice sislerce ve dönememiş bir daha evine. Sızılmış bir kanepenin lekeli minderine. Oturmuş beş para etmez düşünceler belki de zihnimin zeminine.
          Ama neyse. Neyse, neyse ve yalnızca neyse.