Nasıl korkmuyorsun, bu düşünce beni çok korkutuyor. Bir tesadüf olduğumuzu kabullenmek sana zor gelmiyor mu? Bir keresinde ateist bir arkadaşım bana sormuştu
"Sen de kanıtları görüyorsun, bilimi benden daha çok takip ediyorsun, şimdiye kadar gerçekleri görmedin mi, neden hala Allah'a inanıyorsun?"
Ben de düşündüm ve cevabım
"Sadece cennet fikri yüzünden."
Bir yaratıcının olmaması durumu aklımdan çıkmıyor, isteğim dışında aklım kendi kendine inanmaktan vazgeçti zaten ama ben hala Allah'a inandığımı savunuyorum. Bu düşünce seni korkutmuyorsa bencillikten arınmışsın. Nasıl yapabildin bunu? Sadece korktuğum için bu düşünceyi reddediyorum. Korkuyorum, varlığımı kaybetmek istemiyorum. Düşünsene, aynı uyuduğun zamanki gibi oluyor. Hiçbişey yapamıyorsun, düşünemiyorsun. Korkunç, ve ben çok korkuyorum. Büyümek, yaşlanmak istemiyorum ki ben. Ölüme yaklaşmak istemiyorum. Ölmek istemiyorum. Benliğimi kaybetmek istemiyorum. Bana nasıl kabullendiğini söyler misin? Çünkü bu düşünce altında eziliyorum, uyuyamayacak duruma geliyorum. İnanmak değil zor olan, inanmamak çok daha zor. Keşke Tanrı gerçek olsa, gerçek olması için herşeyimi veririm.