Beni tek bir kelimeyle anlatmaya çalışanlar genelde yarım kalır.
Çünkü ben, cümlelerin bitmek istemediği yerde başlarım.

Yazdıklarım kurgu diye etiketlenir ama aslında çoğu,
gecelerin en sessiz anlarında içimde yankılanan düşüncelerin kâğıda düşmüş hâlidir.
Bazıları buna hikâye der,
bazıları itiraf,
bazılarıysa rahatsız edici bir dürüstlük.

Kelimelerim pürüzsüz değildir.
Bazen bilinçli olarak serttir, bazen fazlasıyla yorgun.
Çünkü hayat bana her şeyi estetik bir sırayla öğretmedi.
Ben de yazarken süslemeyi değil, iz bırakmayı seçtim.

Kapılar, koridorlar, aynalar...
Metinlerimde sıkça karşılaşacağınız şeylerdir bunlar.
Çünkü ben insanı en çok geçiş anlarında tanırım:
girerken, çıkarken, kaçarken ya da geri dönmeyi düşünürken.

Okuduklarınız size tanıdık gelirse şaşırmayın.
Bazı cümleler bir başkasına ait gibi durur ama
aslında hepimizin içinde bir yerde saklanır.
Ben sadece onları yüksek sesle söylüyorum.

Burada kahramanlar kusursuz değildir.
Çoğu yanlış kararlar alır, bazıları susar,
bazıları da konuşması gereken yerde suskunluğunu silah gibi kullanır.
Çünkü gerçek hayatta kimse "doğru"yu tertipli bir şekilde yaşamaz.

Yazdıklarımı okurken rahat hissediyorsanız,
ya çok hızlı geçiyorsunuz
ya da henüz doğru yere gelmediniz.

Ben yol göstermem.
Altını çizmem.
Açıklamam.

Sadece bırakırım.
Okuyanın zihninde çoğalsın diye.

Ve şunu bilmenizi isterim:
Buradan çıktığınızda
aynı kişi olarak kalmak zorunda değilsiniz.