Sonu olduğunu bile bile okuduğum bir masal vardı. Okudukça hiç sonu olmayacakmış gibi hissederdim. Kalan sayfalar azaldıkça masalın daha devamı var gibi gelirdi. Son sayfada bile hikayenin orada biteceğine inanmadım. Mutlaka başka bir kitapta devamı olmalıydı. Hikaye bitti. Cümle sonunda soluk, varlığı belli bile olmayan bir noktayla.
Hayır, kendimi kandırmıştım, masalın başka bir devamı da yoktu. Fakat aklımdan hiç çıkmamıştı. Hep beynimin içinde devam etti, böyle olurdu, şöyle olurdu hayal edip dururdum her zaman, ama asla okumak gibi olmamıştı. Gerçek bir sonmuş gibi gelmemişti. O zamandan beri masal okumayı sevmem. O zaman bir masala kanıp okudum hala unutamam.