belki de, yalandı hepsi. yaşadıklarımız, gördüklerimiz, hissettiklerimiz, taptıklarımız, sevdiklerimiz sadece bir yalandan ibaretti. öyleyse, biz de bir yalandan ibarettik. bir başkasının oyununda, küçük bir piyondan başka hiçbir şey değildik biz insanlar. biraz süs katsın diye yol kenarına koyulmuş soluk ağaçlar gibiydik. ya da farklı bir tat katsın diye yemeklere eklenen saçma sapan baharatlardık. az gözükmesin diye metne eklenen gereksiz kelimelerdik. boşa çabaydık, 

diye düşünmeli miyiz acaba? yoksa hepsini bir kenara atıp devam mı etmeliyiz yaşamaya?