İnsanların kitaplarda bahsettikleri gibi yapıyor, insanların gözlerine bakıyor ve ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Ne var biliyor musunuz? Bir yazarım ama gözlerden bir şey anlamıyorum. Dünyada ki bütün insanların acılarını sadece ben çekiyormuşum gibi hissediyorum. Herkes tüm acılarını çekmem için bana vermiş gibi. Acıyı iliklerime kadar hissediyorum. Göz yaşı insanın sırrıdır diyorum herkesin yanında verilmez diyorum ama yolda yürürken ciğerim sökülecek gibi ağlamaya başlıyorum. Hiçbir düzenim yok. Her şeyim alt üst ama tek düzgün duran sen varsın. Aklımdasın kalbimdesin ve hiç kımıldamıyorsun! Ben bembeyazken sen birden bana karışıyorsun ve ben yenik düşüp siyaha bürünüyorum. Yardım edin diye çığlık atıyor, bağırıyorum. Yardım edin söküp alın içimden şu acıyı. İnsanlara yalvarıyorum yardım edin. Bu kadar bağırıyorum ama beni senden başka anlayan yok bunu da bilmeni isterim. Ben senden vazgeçsem bile sen benden vazgeçmezsin güveni sarıyor beni ve bir gün senden vazgeçiyorum.
Evet bu yaptığım aptallık belki ama bir hata. Hatalarımız bizi insan yapmaz mı? Geri dönüyorum kendime lanetler okuyorum. Ne oluyor biliyor musun? Geri döndüğümde sen yerine kendimi görüyorum. Ağlamaktan kan oturmuş gözlerim, sabahlara kadar beklediğim için uykusuzluktan morarmış göz çukurlarım. Sürekli bir baş ağrısı ve bitkinlik. Şişman bir kız ama zayıflamak için aç gezen. Bu nasıl bir insan diye merak ediyorsan bu benim! Senin eserinim adam!