Evet zaman aktı.
Bana gördüğüm her şeyi birer birer sayıklattı.
Devirdim çarkı, geçmişe baktım.
Gözlerim, bu sert suratın yanaklarını bir çok kez ıslattı.
Ömrümün bahar kokan şu yılları.
Anımsandıkça külüstür olur, dün diye çınlarım.
Ser bütün sırları.
Kalp parça parça olsa bile, inanın ki hatıralarım ben size kırılmadım.
Evet, yanılgılarım dertlerin paçavrasıydı.
Aşk ise bu kadının morgda duran kadavrasıydı.
Hayatın bana attığı en büyük palavrasıydı sevmek.
Çünkü sonuç hareketsiz bir kalp kasıydı.
İnsan aynasıydı bu dönek dünyanın.
Biten yangınlardan kalmayım, korkma sür yüzüne küllerim yağlı...
Pahalı ölmek, toprağa gömülmek, bedenden çözülmek, mezara serilmek.
Affedilmek bir ihtiyaç mıdır?
Yoksa pişmanlıkların affedilmeye muhtaç mıdır?
Ben kendimle doyurdum ruhumdan sızan bu açlığı.
Zaten görülmemiştir bırakıp kaçtığım.
Bazen, geçen saatler canımı sıkar anıya dalıp.
Sonra, yalan vaatler ruhu yakar Kalbi sarıp.
Yok zamanda, dar zamanda, yol görünmez kalpazandan.
Can boyunda, kan damarda, yol göründü ayaklanınca.
Yine düşlediğim hayatın defterinde yazılıyım.
Ben dertlerimle mutluluklarımın bir pazılıyım.
Hırsım körüklenince bir katil gibi azılıyım.
Bilirim ki kalemin mürekkebinde kazılıyım.
Çıkartın bedenimden ruhumu!
Sıvazlayın ve sarsın kaybetmeyecektir umudunu.
Acının tacı ondadır.
Tadıysa yar kokan bir goncadır koklayınca kafamın güzel olduğu.
Geçmişe bakınca aklıma geliyor yeniden doğduğum.
Meğerse ilgilendirmiyormuş insanları hayatta bulunduğum.
Çoğunluğun dediği olur.
Her halde kader kurbanıyım geçmişimin içine hapsolmuşum.
Orada kaybolmuş, bahtıma kaydolmuşum.
Önce kahrolmuş, sonra mahvolmuşum.
Evet haklısınız Hepsi oldu.
Önce düştüm sonra denizde boğuldum.
Peki ya sonra?
Solungaçlarımı fark ettim hayata yüzdüm kafama dank etti.
Etrafıma baktım mercan resifleri.
Meğerse okyanustaymışım esnedi yüzgeçlerim.
Aslında kader sadece yolunu seç demişti.
Hem de hiç korkma!
Ben bunu görmemiştim...