Çınar

Uzun zamandır yoksunuz. 

efendim, yaşamakta mısınız?

Bakarsın bir daha yazmam, tek sözcük bile.
          Artık bütün kağıtlar dolu, kalemler boştur.
          Yıkılır yüreğimden beynime kurduğum köprüler de. Bir kapı usulca örtülür, bir adam unutulur.
          Belki o şeydedir mutluluk, o buruk dinginlikte. Bakarsın bir daha yazmam, tek sözcük bile...

Üç buçuk günlük ömrümüzü kendimize zehir etmemek için ne mazideki hayatımıza ve kaçırdığımız fırsatlara ne de istikbalin olmayacak hülyalarına kulak asmayarak bugünümüze hapsolup yaşamalıyız.*

Bir çiçek bahçesinde geceye durgun kalışın yağmur sıcağı gibi. 
          Öptüm sonsuz gidişinden.
          Saçlarının seyriyle seni.

Sahi nerelisin buralı falan mı?

Günün fotoğrafı tenha değil.
          Bir köşesinde bir ay tutunuyor gökyüzüne,
          Bir köşesinde gözlerin.

"Yıkılmak sadece binalara mahsus bir şey değil ki Züleyha. Bir insanın,
          bir cümle ile yıkıldığını gördüm ben defalarca."

"Hayatın ritmini kaçırmış olsan da 
          Uyumadığın gecelerin sabahında umut var
          Çiçeklerini sulamaktan vazgeçsen de 
          Azıcık uzağın yağmur 
          Aynı yerden sevmediğin için 
          Sevdiklerinle aynı yerde değilsin 
          O kadar 
          Bir kez daha 
          İzin ver zamana 
          Bir kez daha 
          Filmlere tutun
          Müziğe tutun 
          Şiire tutun 
          Bütün gün ağladım, nedenini hiç bilmiyorum diyen arkadaşına sıkı sıkı tutun 
          Bir kez daha 
          Koltuğuna tutun 
          Nefesine tutun 
          Hatırladıklarına tutun
          Uçağa binmekten vazgeçtim, yapamayacağım Diyen kardeşine sıkı sıkı tutun 
          Dün biri, yürürsen geçer dedi 
          Yürü yokuş aşağı, yokuş yukarı 
          Belki haklıdır, belki 
          Kedilerin geçtiği sokakların bir bildiği vardır.”

Her insan, ayrı bir cihân.