KaNiMo

@ - melancholik-
             Wrażliwa? Ah, nie wiem. Może to prostsze, i psuję się sama , jak wciąż pogłębiana przez nas samych rana, co przypomina nam tylko te chwile, te nie pożądane i wciąż, jakże mile, rozsadza od środka. I wracają wspomnienie, wciąż nie przegnane, a przez nas aż za dobrze zapamiętane.

@ melancholik
             Trudne to zadanie ,
            Choć wierzę że się uda, o jednym Ci powiem
               Poznać mnie nie łatwo, jestem tak jak książka, choć stron mam tysiące, nie wszystkie prawdziwe.
            Jedne są na na pokaz, te - zawsze fałszywe.; Przy tekstach niektórych uśmiechniesz się mile, lecz czekaj jeszcze, bo już Ci za chwilę uśmiech przerodzi się w strach i zdziwienie. Niektóre te strony to czyste milczenie, inne- krzyk głuchy, lub szept słów na boku. I nigdy tu nie wiesz, co czeka Cię w mym mroku.
               Bywa, ze strony zostały wyrwane i głęboko już w mych czeluściach schowane.  Czy odnajdziesz je jeszcze ? Czy pojmiesz znaczenie ? Czy raczej tę książkę rzucisz w zapomnienie?
            Ja wciąż mam nadzieję, że ktoś pozna, odnajdzie, że zdobędzie się w końcu na to zrozumienie.
            
                Już zaraz zamilczę, lecz jeszcze przypomnę, że diabły do aniołów bywają podobne...
            

@ BlackGirl1844 
            
            Może jednak nie osamotniona
            Może nie aż tak zraniona
            Pomogę Ci się odnaleźć
            I w pięknej krainie się znaleźć
            Nie bój nie, kiedyś będzie lepiej
            Nigdy nie nastawiaj się, że znów będzie gorzej
            I pewnie sobie myślisz "kto ci to mówi? Przecież sama z bólem się trudzi"
            I masz rację, jednak czymś takim ta osoba gardzi
            Jesteś jak anioł, zbyt delikatna by żyć
            Wrażliwa, przez co w ciemności chcesz z bólu wyć
            Ah czy to prawda? Za mało cię jednak znam
            Ale może kiedyś lepiej cię poznam

@ BlackGirl1844 
            
            I wołasz, niemo jednak
            Czy ktoś odbierze to jak znak?
            Płaczesz, jednak się uśmiechasz
            A tak naprawdę od środka zdychasz
            Walczysz, jednak bez broni
            A strach cię w ślepy zaułek goni
            Piszesz, jednak słowa w kartkę wsiąkają
            Czyżby sensu nie mają?
            Szepczesz, jednak nikt nie słyszy
            Słyszą jedynie jak ktoś po wuefie dyszy
            Zwijasz się w kłębek
            Gdy ostry nóż jest wbijany w twój pępek
            Ironia życia jest prosta
            Tak jak zrobienie trzy latkowi szacha i mata
            Jeden ginie, jeden się rodzi 
            Jeden ma bogactwo, inny się w pracy brudzi
            Jeden się śmieje, drugi płacze
            Jeden z samotności umiera, a innemu serce z miłości kołacze
            Jeden na flecie gra ode do radości 
            A inny prosi i pyta czy ktoś go w domu swym ugości
            A ja piszę ten wierszyk specjalnie dla ciebie
            Byś wiedziała że ludzią nie jest dane życie w niebie