aether wings

Bazen ne kadar çabalarsam çabalayayım aşamıyorum denizi kıyıya vuramıyorum gibi hissediyorum.  On yıllardır bir döngü içindeyim, farkında mıyım? Olaylar tamamen aynı; iş, arkadaş, ilişkiler... sadece kişiler değişiyor? Neyin döngüsü bu ve neden kıramıyorum? 
          Matris mi karma mı? Yoksa hayatımın amacı bu mu? 
          Devam edeceğim ve çözmeye çalışacağım.

Sürekli birileri tarafından kırılıyorum. Dün beni kırdın ama sebebini bulamıyorum. Benim için özel biri değildin ama... neden üzülüyorum ki? Sana bir şekilde ilgi duyduğum doğru. Belki sana hayranlık duyuyorumdur belki de rol model olarak bile görmüşümdür, birçok olasılık var. Hangi olasılık olursa olsun sana bir şekilde değer veriyordum. 
          Peki seni seven birini neden üzesin ki? 
          Biri var sana saygılı, iyi niyetli, sevecen ve seni seven. Neden üzüyorsun ki? Çok saçma ya. Neden üzdün?
          Sonra dışarı çıktığını ve etrafa bakındığını gördüm. Vicdan azabı mı çekmiştin? Orası ters yoldu, orası sizin yolunuz değildi. Sen oradan çıktın ve bakındın. 
          Bilmiyorum. Kırıldım hem de çok. O kadar kırıldım ki sürekli kızgınım, gerginim. 
          Sana bir şans daha vermeyeceğim. 
          Bundan sonra istediğin gibi davranabilirsin bu hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Pişman olur musun? Belki evet belki de hayır. Sıkıntı değil ve eminim sana koymaz bile ama şunu bilmelisin ki her ne şekilde ve ne tarz altında olursa olsun sana değer verebilecek birini kaybettin. Gün gelir belki anlarsın ama çoktan geç olmuş olacak.
          Kalbimin kırıkları batsın sana, hak etmediğin davranışları senin de görmen dileğiyle.

Güneş gözlüklerini tak! Çünkü bu gece alevlerin arasında dans ediyorum :)

Dün beni kırdın bugün de parçalara ayırdın. Beni üzeceğini asla düşünmezdim ki bence sen de farkında değilsin üzdüğünün. Lakin beklentiler insanı mezara sokar. Bazen kendimin kendimi mezara soktuğunun farkındayım. Mezara giriyorum ve o cenaze arabasını da ben kullanıyorum, şeytanım da yanımda. Sonrasında şeytanım elinde balyozuyla tabutuma vuruyor.
          Hissettirdiklerin bu şekildeydi. İki gün boyunca tabutuma vurmanı izledim, korku ve inanmazlık dolu gözlerle. Sonunda ayıldım ve seni ittirdim, uzaklaştım. 
          Sana ihtiyacım vardı. Bunu bence bilirdin. Yanımda olmanı seviyorum. Kendime yetebiliyorum ve bir şekilde günün sonunu getirebiliyorum ama yanımda olacak olan kişinin sen olduğunu bilseydim sanırım sana ihtiyacım olduğunu severek kabul ederdim. Bazı seferlerde görünmez biçimde kollarının etrafımda olduğunu hissettim bunu davranışlarınla gösterdin. 
          Ama biliyorum, cesaretin var değil. Sorun değil. Seni suçlamıyorum. 
          Bir şeyden dolayı sana kızgınım ama o kadar ufak ki... yine de kızıyorum. O ufacık şey benim için büyüktü. Çok anlam yüklemiştim. Hayret ediyorum kendime de. Ama kırgınım, olur ya öyle. 
          Sana kırgınım.

Hayat bir kitap mıdır yoksa gerçeklerle kitaplar uyuşmaz mı? 
          
          İnsan zor durumdayken onu kurtarmaya biri gelir mi? Gelirse bu aynı filmler ve kitaplardaki gibi mi olur? Elinden tutup seni kurtarır mı yoksa o gelen kişinin sana sadece yardımı mı dokunur?
          
          Bazen kendimi derinlerde hüzünlü hissettiğim zaman birilerinin beni kurtarmasını istiyorum. Biri gelsin, belirsin, tutsun elimi ve götürsün beni yeni bir yerlere. Çok mu? Sadece karşısına alsın ve ilgi göstersin, sözlerimi dinlesin yardımcı olsun. 
          
          Bunu senden istiyorum. Gerçi beni bu tarz düşüncelerde hiç görmedin, ben de görmem. Genelde her zaman olumlu bir insanımdır. Olumlu ve poker face. Ama sen beni fark eder miydin? Yaşama tutunmaya çalışan Ben'i görür müydün? Yaşama tutunmak için sebeplerim var, bazıları yavaş yavaş dökülüyor ama sorun değil, ekleyecek bir şeyler buluyorum. 
          Gözlerini gözlerime dikip benimle güzelce konuşur musun? Yaşam hakkında görüşlerini duymayı istiyorum. Seni beklerim.

Çok uzun zaman oldu. Hayat sürekli değişim içerisinde ve hiçbir şey aynı kalmıyor. Aradan geçen aylar arasında birçok şey öğrendim. Hâlâ büyüyorum, yani hâlâ öğreniyorum. 
          1-) hayattaki her şeye açık olma. Hayatın renkleri güzeldir ama bazıları sadece uzaktan güzeldir. İyisiyle kötüsüyle hayattan her şeyi isteme. 
          İstemiyorum. Her renk çok güzel ama siyahları istemiyorum. Siyahlara kapalıyım. Allah'ım, siyahı ve kızılları gökyüzümden hep uzak tut. 
          2-) pembe rüyalar aleminde kaybolma. Çok önceden pembe bir rüyadaydım. Kurduğum her şey yavaş yavaş ama istikrarlı biçimde yıkıldı. Hayal kurmak ve ihtimaller havuzu içinde yüzmek ile umut bulmak güzeldir ama bir rüyaya sıkışmak değil. Kurduğum kalelerim birer birer acımazsızca yıkılıyor, ben de dayanmaya çalışıyorum. Yani gözlerini açık tut, gerçekler gerçeklerdir.
          
          En büyük çıkarımlarım bunlardı. Şu anki hayatım aslında eski yıllardan isteyebileceğim bir hayatım. Ama beni mutlu etmiyor. Bazen bazı şeyler insanı boğar ve sıkar, hayat üstüne üstüne gelir. Zor bir hayatım varmış. Molaya ihtiyacım var ama mola veremem. Hayat bir YouTube videosu değil. Ayrıca şimdi fark ettim,
          
          3-) Zor durumda olduğunu kabul etmek ayıp bir şey değildir. 
          Evet, şu anda zor bir durumdayım. Bazı insanlar diğer insanların zor durumda olmasına sevinebilir. Sevinenler sevinebilir, ama bu insanlığın bir getirisidir, utanmam. Hayat her zaman müthiş olamayabilir ama durumlar kısa sürelidir. Ne yapacağımı bilmiyorum ama hayatın bana bir şeyler göstereceğine eminim. Her şey yoluna girer. Şanslara, mucizelere inanıyorum. Göremediğim bir yerlerden yepyeni fırsatlar ve kapılar açılacak. Buna karşı hiçbir şüphem yok. Bütün kalbimle buna inanıyorum.

Ne kayıtsızmışsın ne de vurdumduymaz. 
          Geçen hafta hayatımın en zor haftasıydı ve ilgilenmesini asla beklemediğim sen, bana destek oldun. Sorunumu anlamaya, çözüm bulmaya çalıştın. Yardım bile ettin. Yanımda da oldun ve bunu hissettirdin. Sana teşekkür ettim ama bir kere daha etmeyi istiyorum, umarım öyle bir ortama denk gelebiliriz. Sana beni bir daha göremeyeceksin diye şaka yapmıştım ve "ben seni bulurum" demiştin. Nasıl olacak ki diye sorduğum da ise "bulurum ben" diye direttin. Beni gerçekten bulur musun? Lütfen bul. Kaybetmek istemem seni. Sana asla söyleyemeyeceğim şeyler var. Bir tanesi ise senden asla kopmak istemediğim. Beni zaten yarı yolda bırakıp kaçıp giden biri var, senin de gitmeni istemem. Seni hep görmek istiyorum, yanında olmak ve bulunmak istiyorum. Ömrümün sonuna kadar- :) yanında olmak isterdim. Bence iyi bir "takım" olabilirdik, sen ve ben. 
          Bilmiyorum. Bakalım? 
          Zaman gösterecek- ha bir de tabii ki sen. Sonuçta beni bulacağını söyleyen sendin.

o kadar vurdumduymaz, o kadar kayıtsız birisin ki sana yaptıklarıma başkasına yapsaydım çoktan anlardı. Sana gösterdiğim toleransların değerini sevgiyle değiştirip bir bitkiye versem çiçek açardı. Daha önce hiç kimseye yapmadığım ve asla da umurumda olmayıp yapmayacağım şeyleri yaptım. Sıradan bir insan için güzel annelik/babalık yaptım ve sen bunun farkına hiç varmadın bile. Bugün fark ettim bunu. Nasıl bu kadar kayıtsız olabilirsin? Gayet de gözün açık aslında. Peki nasıl böyle güzel rol yapabilirsin? Şunu fark ettim ki çarşamba günü gibi davranabildiğin bir yüzün var, öyle bir sen var. Ve sana olan ilgimin de farkındasın. O günkü yüzünle bunu apaçık görebiliyorum, umurunda değilim. Hoşuna gidiyor sana olan ilgim. 
          Ama artık beni daha fazla kandıramayacaksın ve peşinden koşturamayacaksın. Neden biliyor musun? 
          Bileceksin. Ben kimsenin aptalı değilim.

Seni son görüşümde, bunun son sefer olduğunu bilmiyordum. 
          İronik olarak bir yılın ardından tam aynı ayda ve aynı zamanlarda başka bir kalp kırıklığıyla yüzleşiyorum. Canım çok yanıyor, duvarlar üstüme geliyor ve karanlık saplıyor pençelerini kaçamıyorum ondan. Daha önce hiç bu kadar yoğun bir keder hissetmemiştim. 
          Seni rüyamda gördüm ve uyandığımda dakikalarca kendime gelemedim, yataktan da çıkamadım. "Neden?" Diyordum sana. Aynı cevabı verdin. Bir erkeğe ilgi duymuş olmanda hiçbir problem yoktu. Kafan karıştı ve başa çıkamadın. Çok sorguladın, bırakmayı denedin her gördüğünde gardını indirdin. Başa çıkamadın. Kaçtın ve beni yanan yıkıntıların arasında bıraktın. Oysaki reddetmen ya da kaçman gereken hiçbir şey yoktu. Gün gelecek kendini kabul edeceksin ama çok geç olacak çünkü ben artık orada olmayacağım, tıpkı senin şu an tam burada, yanımda olmaman gibi. Bazen, bazen bunu düşünüyorum. Seni düşünüyorum. Çok uzun zaman sonra -belki de hayatımda ilk defa- bir erkekte aradığım özelliklere bu kadar çok sahip birine denk gelmiştim. Bundan dolayı aşamıyorum, çıkaramıyorum aklımdan. Bana çok umut verdin ve o davranışlarının her birinin çok ters ve farklı olduğunu ikimiz de biliyorduk. Sonra. Sonra gittin. Gözlerime öyle bakarken gözlerimi sana kaldıramadığım, kaldırdığım zamanda da çokça indirdiğim çok zaman oldu. Sense her birinde bana bakmaya devam ettin saniyelerce. Bir çocuk gibi. Gözlerine öyleli zamanlarda bakamıyordum çünkü utanıyordum. Gözler kalbin aynası, bu doğru. Ama yanındayken de mi kalbimin atışlarını duyamıyordun? Her bir hareketinle ritminin değiştiğini de mi göremiyordun? Nasıl da gümbürdüyordu bana yaptığın her şeyinle. 
          Gittin. Gidişin hiçbir şeyi değiştirmeyecek. O erkek ben olmasam da başka biri ilerde bir gün elbette girecek hayatına. Şu sıralar ne yaptığını bilmeyi çok isterdim hatta senle ilgili daha çok şey bilmeyi de isterdim. En sevdiğin yemeği, şarkıyı, anını, şarkıcını, eğlenceni... Sesini özledim. Seni özledim.

Hayatıma yeni birileri geliyor ve birileri de çıkıyor. Eskiden samimi olduklarımla eskiden olduğum gibi samimi olamamak beni çok kırıyor. İnsanlar değişir. Hayat devam halinde ver her zaman bu girme çıkma dengesi olacak. Tabii kalıcı olanlar hayatın en güzel getirileri olacak. Çok garip bir yıl çünkü her bir ay'ı çok farklı geçiyor. Çok eğleniyorum, çok gülüyorum ama bazen de üzülüyorum ama yine de hepsini yaşamayı seviyorum. Bazı an'lar çok zevkliyken bazı anlar oluyor ki ruhum kırılıyor. Her şey için minnettar olmakla beraber daha fazlası, çok daha fazlasına hazırım. Ruhum gökyüzünde.