aether wings

Bıçak gibi keskin. Tüm kalbimi kanlar içinde bırakıyor.
          Bunu çekmektense fırtınanın içine kendimi atmayı tercih ederdim.
          Aşkın zincirleri çok zalim.
          Ve kovalamak hiç de güzel değil. 
          Kendimi değersiz hissetmemeliyim.
          Ama yine de yapamıyorum. Çünkü suratım asılıyor.
          Aşkın zincirleri...
          Seni bekliyorum.

Elimi neye atsam kuruyor gibi hissediyorum. Umut bağladığım her şey beni yarı yolda bırakıyor.
          Hayatıma dönüp bakıyorum ve görüyorum ki her şeyim yanlış.
          Her şeyim.
          Olduğum kişi, doğduğum yer, doğduğum cinsiyet, seçtiğim okul, verdiğim kararlar.... her şey yanlış. Hem seçebildiğim şeyler hem de seçemediğim her şey.
          Ve bunun yükü o kadar ağır ki devamlı stres içerisindeyim. Rüyalarımı da etkiliyor. Bundan dolayı sürekli yazıyorum. Basit olarak, gün içinde beni strese sokmuş olan şeyleri gün sonunda telefon notlarıma yazmam gibi.
          Biliyor musun, umudum yok. Yaşamaya çalışıyorum ama o kadar yoruluyorum ki her şeye bir son vermek istiyorum. 
          Beni en çok üzen kalp kırıklıklarım.
          Her yolu deniyorum yemin ederim ki, her açılardan bakıyorum, değiştiriyorum falan felan ama yine de çok mutsuzum. 
          Artık daha fazla üzülmek istemiyorum. 
          Çünkü hak etmiyorum.
          Ama şunu biliyorum hayat da Allah da kimsenin gözünün yaşına bakmaz, peygamberlere bile acımaz. Bu yüzden üzülmemin adil olup olmaması hiçbir şeyin umurunda bile değil. Ve ben de en çok bundan nefret ediyorum.

Son zamanlarda tedirgin bir haldeyim çünkü anlam yüklediğim her şey değişiyor.  Bildiğim doğrular farklılaşıyor, anlam verdiğim nesneler değişiyor, kulelerim yıkılıyor. 
          Resmen sıfırlanıyor gibiyim. Yıkılıyorlar ama yeniden kurabilir miyim bilmiyorum.
          Dünyaya bakış açım değişti, kişiliğim değişiyor, olmaz dediğim şeyler oluyor, tavırlarım da inançlarım da. Her şeyim. Her şeyim değişiyor.
          Yaşlanıyor muyum? Yaşlanmak dedikleri bu mu?
          Artık insanlardan çok beklentim yok mesela. 
          İlişki de aramıyorum. 
          Çünkü gözlerim açıldı.
          Gözlerim açıldı ama ne kadar mide bulandırıcı. Dünya ne kadar renksiz bir yer öyle? Eskiden ışığım vardı hem de çok. O kadar güzeldi ki tüm dünyayı aydınlatırmışım gibi hissederdim. Ancak zaman içinde ışığım azaldı, kibrit gibi en sonunda da söndü.
          Hayır, tamamen sönmedi. İçimde var. O ışık içimde ama artık herkese görünmüyor.
          Kendimi tamamen kaybetmedim. Kendimi kaybetmeyeceğim.
          Ruhum kırık, büyüyorum, kalbim ağır.
          Ama yine de ilerlemeye devam edeceğim. 
          Yolun sonunu görüp görememek umurumda bile değil. Sadece rüzgarın beni savurmasına izin verip manzarayı izleyeceğim. 
          Elden gelen bir şey yok, o zaman hayatı izleyelim.

Seni özlüyorum. Günlerdir yastaydım. Bazı zamanlar uyku uyanıklık arasında göğsüne yattığımın hayalini görüyorum ve bunu ilk kez yaşadım. Hüznüm sürüyordu hatta bugün rüyamda seni görmüştüm. Bana ulaşıyordun.
          Hah, asla böyle şeyler yapmazsın. Korkaktın. 
          Her neyse, kendi kendime düşünüyordum bugün, milyonuncu kez. Farkına vardım. Sadece seninle vakit geçirirken mutluydum ben. Sen orada yokken asla değil. Ayrıca beni hep bir belirsizlikte bırakıyordun ve beni suçluyordun.
          Sen bana iyi geliyordun ama kötülüğün daha fazlaydı.
          O zamanları da düşündüm. Hep iyi şeyleri düşünüp kendime eziyet ediyorken birden farkına vardım işte. Varlığın daha büyük zarardı bana. Düşündüğümde saniyesinde içimi bir sıkıntı kapladı ve aslında kurtulmuş olduğumu fark ettim.
          Bunun farkındalığı beni "kurtulmuş" hissettirdi. 
          Sen korkaktın, ben cesur birey severim. İlişkisi için çabalayan biri... 
          Beni benden daha iyi anlayabilen biri.
          Sen hiçbiri değildin.
          İstediğim gibi biri sen değildin ve benim vaktim daha gelmedi.
          Yalnız başıma daha iyiyim ki zaten..?

Mayıs ayları benim için kötü, karmik bir döngü içerisindeydim. Ama bu yıl, bu döngüyü sanırım kırdım. Gelecek yıl beni yine sınayabilir, ama farkında olacağım.
          Bu karmik döngü dışında, geçen yıl bugün... Bugün hayatımın en zor günüydü. Ölümle yaşam arasındaki perdem sonuna kadar açıktı ve benim hayatta kalabilmiş olmam sadece bir mucizeydi.
          Bugün... Bu gece hiç ama hiç eğlenmiyorum. 
          Geçen yılın acıları hala yüreğimde, aklımda.  Bugün hiç iyi değildim. Her zamankinden daha berbattım. Hava da öyleydi. Yağmurların ruhumun acılarını silmesine izin verdim. Yağmurlardan nefret ettiğim halde onu kabul ettim. 
          Ve bu gece, acımı yaşamama izin veriyorum. Tabii acımın gitmesine de izin veriyorum.
          Gitmelerine izin veriyorum: Kötü anıların, ağlamaların, yüreğimi yakan bu acı dolu anıların gitmesine izin veriyorum. Artık her yıl bu zamanları kötü bir şekilde hatırlamayacağım. Mayıs ayı beni kötü hissettiremeyecek. Bilakis, benim için yeniden doğuş ayı olacak. 
          Daha da güçleneceğim.
          Kendime şefkatle yaklaşıyorum, bu duyguların içinden güzelce geçiyorum. 
          Mayıs... Beni artık daha fazla kırmana izin vermeyeceğim. Seninle barışacağım, ışıklar kapanıp karanlık sivri pençelerini çıkardığında bile... geceyle barışacağım. Geceyi, Mayısı hepsini seveceğim. Artık beni yaralamalarına izin vermeyerek, bütün dipsiz karanlığın içerisindeki her bir zerreyi gezecek, her bir ıssız yerleri görüp kabul edeceğim. Yılın bu dönemine ait bir sembolüm olacak ve bu zamanlar geldiğinde artık ruhumdaki sızıyla dolanmayacağım. Tam aksine, benim için güzel bir sembol olacak. Hala hayatta olduğumun sembolü. Mayıs'ı seveceğim. Mayıs'lar benim için güzel aylar olacak. Mayıs, benim en sevdiğim ay olacak, kalan on bir ayın yanında...
          
          Artık daha fazla ağlamayacağım.

Seni özlüyorum.
          Huyumuz suyumuz bir, birbirimize kenetlenmeliyiz diye düşünüyordum. Benzer insanlardık. Benzer şeylerden geçmişiz, belli şeylerimiz de aynıydı. Olabileceğimizi sanıyordum. Yirmi yıllık derin uykudaydım, ama sen benim ışığımdın.
          Öyle sanmıştım.
          Biz uyumlu değildik. Kafalarımız maalesef denk değildi. Biliyorum, sen de en az benim kadar sevdin beni. Özlüyorum, sen de en az benim seni özlediğim gibi özlüyorsun beni. Ama bitirmek zorundaydım. Daha fazla bir şeyleri düzeltmeye çalışmak, anlatmaya çalışmak istemiyorum. Bazen olmuyorsa olmuyordur, öyle değil mi?
          Sana birçok şeyi anlatmaya çalıştım. Bağırdım, çağırdım, isyan ettim, haykırdım. Ama bunların hepsi seni kırmak istediğimden de değildi. Sadece seni seviyordum işte, ve bazı şeylere ihtiyacım vardı çünkü bunları sen yapmıyordun. Her defasında seni kızdırmak için trip atmadım. Sadece anlamanı istiyordum o anda olan ve bana vermediğin şeyleri. Kendin yapmanı istiyordum. Hiç yapmadın.
          Yağmurlu günlerde kavga ederken beni bırakıp gitmeni değil, arkamdan seslenmeni ise hiç değil. Direkt olarak gelip benim kolumdan tutmanı isterdim, gibi. Sen bunları yapmadın. Sen üstüne düşeni yaptığını hep zannettin, topu karşı tarafa atmakla yeterli değildi lakin. 
          Diyorum ya, uyumsuzduk işte. 
          Yine de göğsünü özlüyorum. Sana sarılmayı da öyle. Senin yanında dünya duruyor gibiydi. Kendimi tamamlanmış ve güvende hissediyordum. 
          Şimdi yarım gibiyim... tamamlanmadım. 
          Ama "doğru kişi" de sen değildin, biliyorum. Yarım kalmışlık beni bu yüzden üzmüyor. Henüz doğru kişi karşıma çıkmadı, biliyorum. Yine de bana iyi hissettirmiştin ya ondan dolayı hüzünlüyüm işte. 
          Bir gün bana geri döner misin? Eğer dönersen lütfen kendini düzelterek dön. Kötü huyların var bunlarla bana dönersen seni kabul edemem. 
          Bir şans vermeye daha hazırım, bakalım o gün ne zaman gelecek.

Mezarımı kazan tatlı dilli şeytanı ittirdim, büyüyü bozdum. Artık beni daha fazla kırmana, türlü yalanlarla kandırmana, tatlı dilinle zarar vermene izin vermeyeceğim. Artık ruhumu daha fazla kıramayacaksın. 
          Neden? Çünkü uyandım. 
          Beni bulutların üzerine kadar çıkardın ve kendine bağımlı ettin. Şu anda o bulutlardan düşüyorum, yüzümün üzerine doğru hem de tamamen açık kalbimle.
          Ağır bir kalbim var çünkü içeride sızım sızım sızlıyor.
          İşimin değerini belirlediğini söyledin ve ben de her sözünü kelimesi kelimesine inandım. Eski fotoğraflarıma baktın ve gerçekte fotoğraflardan daha iyi olduğumu söyledin. Benim bazı kalıpların içerisinde daha iyi olacağımı vadettin. 
          Şimdi, sen yokken kim olduğumu bile bilmiyorum. 
          Beni göğsünde uyuttun. Sen uyudun bense kalp atışlarını ve nefeslerini dinleyerek huzur buldum. Bana sarılmanın, sıcacık kollarının tadını çıkardım. Güvende hissetmenin, sıcaklığın, ten kokunun bağımlısı oldum. Bana sarılıyor oluşunun hastası oldum.
          Yüreğime bir ateş bıraktın ama şimdi, o ateşle başa çıkamıyorum.
          Hayatımı mahvetmene izin verebilirdim eskiden olsaydı. Ama şimdi... hayır. Biliyor musun? Hayatımda ilk defa kendimi seçiyorum. Evet, ilk defa! İlk defa kendimi seçiyorum. Güzel sözlerin, beni dünyanın en iyisi hissettiren tavırların, sıcacık göğsün ve o güzel kalp atışların... beni kandıramayacak. 
          Sen bir narsistsin, insanları da çok güzel manipüle edebilirsin. Kendin de itiraf etmiştin. 
          Ama beni manipüle edemedin. Edemezsin. Beni kimse kontrol edemez. Kendi sonumu her zaman kendim getiririm, bir başkası değil.
          Gitmek zorundaydın, üzgünüm. Beni üzüyordun. Bana zarar veriyordun. Beni öldürüyordun.  Türlü vaatlerin, inkarların... bir soğuk bir sıcak hallerin beni öldürüyordu. Ben oyuncağın değilim.
          Ama hala da mutsuzum. Siyah de değilim beyaz da... ben maviyim.

Beni üzüyorsun. Aşk istemediğini söyledin ama bana umut verip duruyorsun. Madem durum böyle, neden bana böyle hissettirdin? Şu anda canım çok yanıyor. Daha önce de böylesi büyük bir durum içinde hiç bulunmamıştım ne yapacağımı bilmiyorum. 
          Keşke karşıma çıkmasaydın. Varlığın iyi güzel ama... Beni kendine aşık ettin. Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyorum. 
          Bana bir şeyler öğrettin, umutlar verdin, kendine bağımlı hale getirdin. Şimdi ise sen yokken bile ne olacağımı bilmiyorum. 
          İstediğin her şey olurdum sana öyle bir şekilde değer veriyordum. Hala da veriyorum...
          Ben bir şeytana aşık oldum. Beni canlı canlı gömüyor. Gömmesini izliyorum ama tepki veremiyorum... dur diyemiyorum... gömüyor beni, üzerime toprak atıyor... 
          Özür dilemeleri ve güzel sözleri, ilgisi ve temasları... Beni gömüyor. Şeytana aşık oldum! 
          Tüm istediğin ve umduğun ben değil isem, gitmeme izin ver. Dizlerim üzerinde yalvarıyorum. Özgür bırakmaktan çekinme. 
          Şeytana aşık oldum ve şimdi kim kurtarabilir ki beni bu cehennemden?

Bu zamana kadar tanıdığım insanlardan daha farklısın. Seni daha önceden tanıyormuşum gibi hissediyorum. Sana asla söyleyemeyeceğim şeyler var... ama biliyor musun sana güveniyorum. Çok güveniyorum. Belki haddinden fazla ama yine de güveniyorum. 
          Belki bu güven sonumu getirir? Bilmiyorum. Güven bir silahtır, doğru kişiye verirsen o silahla seni korur, yanlış kişiye verirsen de o silahla seni vurur. Bunu beraber göreceğiz.
          Beni kolunun altına almanı seviyorum. Sana sarılmayı da seviyorum. Seninle vakit geçirmeye bayılıyorum. Her zaman senin yanında olmak istiyorum, seni görmek istiyorum, seninle olmak istiyorum. Senin yanında kendimi güvende hissediyorum. Mutlu oluyorum varlığınla.
          Seni özlüyorum. Zor zamanlardan geçiyorsun ve kafa dağıtıyorsun buna da ihtiyacın vardı zaten. Ama özlüyorum seni. Seni en kısa zamanda görebilecek miyim? Lütfen çok uzaklarda çok zaman geçirme.
          İstediğin her şey olacağım. Beni sevmeye cesaret edersen... Senin istediğin her şey olurum.

Bazen ne kadar çabalarsam çabalayayım aşamıyorum denizi kıyıya vuramıyorum gibi hissediyorum.  On yıllardır bir döngü içindeyim, farkında mıyım? Olaylar tamamen aynı; iş, arkadaş, ilişkiler... sadece kişiler değişiyor? Neyin döngüsü bu ve neden kıramıyorum? 
          Matris mi karma mı? Yoksa hayatımın amacı bu mu? 
          Devam edeceğim ve çözmeye çalışacağım.