𝐸𝑙𝑙𝑎. 𝑅. 𝐽.

••• French St*lker •°• KookV
          • ‌تهیونگ مدل مشهور سلین، گیر استاکر پررو و سمجی افتاده که هرجا میره دنبالشه و کل پاریس رو برای جلب توجهش زیر و رو می‌کنه. به قدری که حالا همه توی توییتر دارن تهیونگ‌ رو با پسری که ازش متنفره شیپ می‌کنن!•
          - داری استاکم می‌کنی، عوضی؟
          + بهش میگن دنبال کردن علایق!
          https://www.wattpad.com/story/399391166?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading_part_end&wp_uname=IELAORIGINAL

سلام اگه یه فیک با وایب آبی و ژانر فانتزی و درام دوست دارید خوشحال میشم نگاهی به فیک دوست من بندازید و  با ووت و کامنت هاتون یکوچولو حمایت کنید:)
          -----
          
          _نگاهم نمی‌کنی، چشم‌آبی؟... به جرم کدوم گناهم معبودمو ازم گرفتی؟... این همه مدت ازم فاصله گرفتی و هنوز هم فرقی نکردی... تو فرشته‌ی من بودی؛ کی وقت کردی قلبتو ازم بگیری؟... شاید من اشتباه می‌کردم... شاید نباید می‌ذاشتم وارد زندگیم بشی!
          _آره! نباید می‌ذاشتی... اومدی که همینو بشنوی؟
          _دروغ گفتن هم یاد گرفتی؟
          _تو زیادی متوهمی... من حقیقتو گفتم.
          _با قلبم زیادی بی‌رحمی، عزیزکرده! یادت نره امروز چقدر شکستیم... قلب من که تکه‌تکه‌ست، ولی تو به همین تکه‌های کوچیکم هم رحم نکردی... برای آخرین لحظه فقط یه چیزو از قلبت می‌خوام: حرفای امروزتو هیچ‌وقت یادت نره... چون تهیونگی که امروز میره، دیگه برنمی‌گرده!
          
          https://www.wattpad.com/story/397012397?utm_source=android&utm_medium=org.telegram.messenger&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=gahanbakhshmona

حدود چهار یا پنج سال پیش، سریال «۱۳ دلیل برای این‌که» رو دیدم و یادمه یه جایی هانا بیکر به مشاور مدرسه‌شون گفت:
          «I need everything to stop. People. Life.»
          این روزها حالم مثل اون زمان هانا شده، هیچ نمی‌دونم باید چیکار کنم و دارم چیکار می‌کنم، فقط می‌خوام همه چیز متوقف بشه. 

امروز برای اولین پایان‌ترمم یک ربع دیر رسیدم و خیلی از بچه‌ها رفته بودن. (چون امتحان ساده بود و وقت زیادی نمی‌گرفت.) معاون آموزشی می‌گفت اجازه ندارم امتحان بدم چون سوالات خارج شدن. اشکم داشت درمیومد. ترم آخرمه و باید تا آخر شهریور فارغ‌التحصیل بشم وگرنه قبولی ارشدم هیچ‌وپوچ می‌شه. استاد درس یکم به چشم‌های اشکیم نگاه کرد و گفت برم مسئول آموزش رو بیارم، بقیه‌ش با خودش. (معاون آموزشی حتی روی حرف استادمون ارزش قائل نمی‌شد و درنهایت فقط حرف مسئول آموزش رو قبول کرد.) توی تایم امتحان هم استاد هی میومد بالای سرم و می‌گفت استرس نداشته باشم و عجله نکنم، وقتی که می‌خواست کلاس رو ترک کنه به مراقب گفت: «اذیتش نکنی ها، دختر خوبیه. بهش هر چقدر که می‌خواد وقت بده.» (البته من همون موقع امتحان رو تموم کردم.) خلاصه این‌که این استاد برای daddy-issuesـم خوب نبود. :(
          
          پ.ن: جالبه... یک چیزهایی هست که نمی‌تونم توی دیلی بنویسم و فقط باید اینجا بگم. 

چه همه داستان خاک‌گرفته توی draftـم دارم. بعد از پایان‌ترم‌ها و زدن مهرِ خاتمه به دانشگاه، باید بشینم یکی‌یکی در کنار مجموعه‌ی داستانیم بنویسم‌شون. 

ایده برای فیک‌چت جدید دارم (بالاخره بعد از یک سال قراره بوک رو آپدیت کنم.) ولی متاسفانه انرژی لازم رو ندارم و نمی‌دونم اصلا کسی به اون بوک سر می‌زنه یا نه. 

از لحاظ روانی به پدری مثل سیلکو احتیاج دارم که بهم بگه:
          «Donʼt cry, youʼre perfect.»

وقتی بچه بودم دلم می‌خواست زودتر بزرگ بشم؛ تصور می‌کردم دنیای بزرگ‌سالی خوبه، قراره بهم خوش بگذره و کلی هیجان تجربه کنم. اما بزرگ که شدم فهمیدم اینجا خبری نیست. قسمت خوب زندگی همون موقع که بچه بودم تموم شد. 

فقط منم یا واقعاً تحمل خانواده سخته؟ 

سپتامبر سه سال پیش اینجا یه اکانت زدم که بشینم ایده‌هامو بنویسم. اون‌وقت الان نه تنها هیچ داستان کاملی ندارم (به جز یکی که ازش راضی نیستم و فکر می‌کنم باید بازنویسی بشه) بلکه همه‌ی اون داستان‌های نصفه و نیمه دارن توی draft خاک می‌خورن.
          این چه مرضیه؟ T T