Sıkıldım...
sıkıldım dünden, bugünden, yarından.
hayatın her karesinde unutulmuş bir yaşanmamışlık, 
boş yere geçirdiğim zamanlardan sıkıldım. 
Nerede olmayı düşlerken nerede kaldığım, 
hep istediğim şeylerin tam tersini bulmaktan sıkıldım. 
Ağlayamam utanırım.
Erkekler ağlamaz sözüne kanıp,
hep mücaleyi kendimde bulmaktan sıkıldım. 
Yarım yamalak sevmeklerde kalan ahlarım, 
hep bir mecburiyetle vazgeçtiğim umutlarım, 
küçük şeyleri büyük mutluluklar yaptığım anlarında bir bir eksilmesinden sıkıldım. 
İyi insanlar mutlu olamaz derdi bir dostum, 
insanlara karşı hep iyi olmaktan sıkıldım.
Düşünmeden yaşayabilirim artık günlerce, 
duvar saatine sık sık bakmayabilirim. 
İstesem bunu yapabilirim. 
Kendi kendimi akşamları teselliden sıkıldım. 
Yalnız mıyım evet! 
o dostluklarım arkadaşlıklarım 
hepsinin bir bir ardından ağlayarak vedalaşmaktan sıkıldım. 
Çalışıyorum çok çabuk oluyor akşamlar, 
her akşam eve gelip yarına birşeyleri yetiştirmekten sıkıldım. 
Beynimde uyuşan ağrılarım, 
onları uyanınca bastırmaktan sıkıldım. 
Gözyaşlarımın akmaması gereken yerde akmasından,
Yüreğimin atmaması gereken yerde atmasından sıkıldım....

Hiç rahatsız edilemeyeceği bir yerde kitap okuyarak ömrünü geçirme hayaliyle yanıp tutuşan, insanların demesine göre biraz(cık) egoist, espri yaptığı anda yanındakilerin aşağılayıcı bakışlarına mâruz kalan, (espiri yapamıyom amk)
Sıkılmak hayatının felsefesi olan bir ademoğlu. 

Bunun yanısıra her dolunay da kendine bir cam kenarı bulup bıkmadan izleyen, kalem ve defterlerine âşık, 
Kitapsız, yazarsız, şiirsiz, şâirsiz bir dünya düşünemeyen , güzel sesli insanlara hayranlık duyan bir kişilik.

bana seni seviyorum deme sigara al ;)