Bugün biri daha bana:
"Sen bataklık gibisin; sevdikçe insanı kendine çekiyorsun ve batırıyorsun. Acıya aşıksın. Seviyorsun acıyı damağında gezdirmeyi." Derken uzun uzun gözlerime baktı.
"İnsanları sevmiyorsun, onlara karşı verdiğin emeği, duyguyu seviyorsun, kendini bir nevi duygusal teste sokuyorsun. Kendini güzel hisler ile ödüllendirip sonra o hislerin yerini acıya kedere bulayıp ruhunu en dibe ve en imkansız olana sürükleyerek cezalandırıyorsun. Sen farklısın, istisnasın ve kendini bu topluma ait hissetmiyorsun, perspektiflerin farklı, düşüncelerin bambaşka ama unutuyorsun bazen insan olduğunu."
Durdum ve aylar öncesinden verdiğim çabayı ve o çabayla nasıl ortada kaldığımı düşünüp, sustum. Ağzımı bıcak açmadı. Salt güldüm ve geçtim.
İlhamını acısından alan bir kadınken nasıl da her gün mutluyum ama değil mi¿ Hak ettiğim mutluluğu damağımda gezdiriyorum şu an haberin olsun. Sevgili objektif yorumcum olan aziz.