‏‏‏‏‏‏𓆛𓆝𓆞𓆜𓆝

Kefensiz akıl mezarda.

Dostların anlatsın sana ner'de kalbin.

Yok eşim dostum.

Yorulunca dünyanın hengamesinden;  kafamı koysam dizlerine bir ömür, bilmem ki şikayetin olur mu ¿

Eminem eşliğinde Doğa ile maket yapıyoruz.
          Arkadaşım 4.5 yaşında. "Sibelciiimmmmm seni çok seviyorum." diyip gülüyor. Son zamanların en huzurlu anlarımdan biri..

Ben yaptım, etiktir.

Duyusuz algı:4,5

"Ölümsüzüm ben." Ölene kadar.

Sabahın bu saati kitap okurken şu cümleye denk geldim.
          "Hiçbir yeri özlemedim çünkü hiçbir yere ait olmadım."
          Özlemek için ait olmak gerekir değil mi ¿ Pasif olduğum bir duygunun bu kadar basit bir nüansta yer alması ilginç ve bir o kadar da erişilmesi, çözülmesi zor. Bazen gözünün önündekini görmezsin ya o misal. Aitlik hissiyattı  aşılanmayan bir lokasyonda ölerek veyâhutta yok edilerek büyümek bu özlemi etkiler mi ¿ Birlikte büyümek istediğin insanların yaşam alanına dahil olmak için yanıp kavrulduğun o renkli tabloya girdiğin an kendini beyaza boyaman suç değildir. Belki de renksiz bir tabloda minik bir nokta olarak daha belirgindin. Çünkü siyahtın.

Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım... Bütün  hayat bir ilüzyon. Benim gibi..