Beynimin en ücra köşesindeki zifiri karanlıkta tek başıma yürüdüm.Ölüm ve yaşama ikilemini tattıracak kadar büyük olan bu boşlukta yazmayı tercih ettim.Zihnimdeki boş sokaklarda sadece bu istek ısıttı beni.Sadece varolan bu bedenimi bir amaca yöneltti.Yazma arzum, diğer bütün soğuğu tek başına bastırdı.
Benim mutlu sonum da böyle oldu işte.Zihnimdeki boşlukta yüzmemi istemeyen küçük yaratıklar, zihnimden uçup bana mutluluk denen şeyi getirdi.Aslında sadece bu kadar kolaydı.
"Ve sonsuza kadar mutlu yaşamışlar."
Daima sizin de zihninizdeki küçük yaratıklarınızla mutlu son yaşamanız dileğiyle.
Dünyama ayaklarınızı silerek girmeyin lütfen.Aksine, biraz çamurda debelenin ki küçük hayal dünyama biraz da siz renk katın.