Ölüm tek şeritli bir cadde belkide sırf bu yüzden seçiyorum bu yolu düşünceler artıyor düşündükçe nedenler çoğalıyor çoğaldıkça cevapsız kalan sorular birikiyor ama tek bildiğim şey bu saatten sonra arkamdan ne derseniz deyin ağlasanızda, bağırsanızda duyduğumdan asla emin olamayacağınız bir coğrafyaya göçüyorum. İlk kez "bu topraklar benim" diyebileceğim. En azından bunu umuyorum. Ben bu kararı almadan önce yüzlerce binlerce kez düşündüm sizin beni duymadığınızı değil, aslında beni duymak istemediğinizi farkettiğim gündem beri bağırmayı ve hatta yazmayı bırakıp düşünmeye yöneldim zaten. Hayatıma değmiş değmemiş herkesi suçladığım bir eylem bu. Hayatıma m boyunca hiç bir protestoya katılmamış bi gencin çığlığı. Her birinize son küfrüm.. Beni duymak isteseydiniz; size annemin ölümünü, doğmamış kızımın hayalini, aldığım yaraların çokluğunu, ayamda elimde bileklerimde kalan yara izini, ilk terk edilişimi, ilk hatamı, üzdüğüm insanları, kaçışlarımı ve göğsümün altından kasıklarıma dek yayılan o koca, o kapatamadığım boşluğu, her zaman eksikliğimi hissedişlerimi anlatacak ve hatta belki de sizden yardım isteyecektim. Siz kulaklarınızı kapattınız oysa ben hıçkıra hıçkıra ağlıyorken siz kör oldunuz siz ne boşluğu gördünüz ne de benim haykırışlarıma kulak astınız. Şimdi beni yutan Kara delik sizin vicdanınız olarak vücut bulacak. İçtiğim her sigarada yazdığım şiiri bilseydiniz, ardından dünyanın en büyük intiharına tanık olurdunuz.