Bazen ask gider!...
Ama ölüm gelmez bir türlü...

Ne yapsanız öfke duyamazsınız, giderken bir kibrit aleviyle ateşe verdiği ömrünün alevleri içinde eriyip giden yüzünüze, silinip giden kokunuza, kül olan yüreğinize dönüp bir kez bile bakmayan o sevdanıza...

Anlarsınız asktır bu, öfkeyi bir türlü yurduna kabul etmeyen...
Vefasız bir unutuşa kurban olsa da solup yitmeyen...


Hayattan soğutup size ölümü özleten... Ölü bir bedende canlı kalmakta direnen... Anlarsınız asktır bu...

Bazen ask gider...
Günler geçer ardından ve aylar...
Bazen de yılar...

Sokakların adi değişir...
Acılar belleğin acımasızlığına teslim olur...

Sevilen unutur, seven yanar.

Bazen ask gider... Ya da siz gittiğini sanırsınız..