İnsanların hayallerinin cinayeti işlenmiş kanlarıyla içimdeki hayaletlerin arasındayım. Yukarı bak. Burdan kaçış yok. Seni görebiliyorum. Yamacında gizlenmiş oturuyorum. Duyabilirsin beni. Fazlasıyla ısrarcı bir sesim var. Yere bak. Ayakların o kanların üzerlerinde. Seri katille arkadaş olmak gibi bir his bu. Çok yakınındayım hissedebilirsin beni.Günlerce gözyaşlarıyla yoğrulmuş çamurlar var aramızda. Kafam kuru bir kütüphane gibi. Hiç ışık yok. Arkandayım anlayabilirsin düşüncelerimi. Bir pire büyüklüğunde milyonlarca sıkışıp kalmış sözcüklerim var.Gazetelerde görebilirsin beni. Saman yaprakların arasındayım. Yüzümden oku beni. İnanılmaz derece de insanlık için küçüğüm.Fakat kafamdaki pire büyüklüğünde ki cümleler bulaşıyor parmaklarıma. en kötü ve isteksiz olanları. Her yanımı sarıyorlar. Sanırım ruhum bedenimden çıkıp gitmesine ramak kalıyor. Kuru bir ottan ibaret olan yaşamımız ve seninle benzer olan özelliklerimiz var. Böcekler kuru tahtaların arasında geziyor. Duy onları. Kulak ver söylediklerine. Anlamsız hayatın en güzel öyküleri var içlerinde. Kimilerine göre düzen dolu olan yaşantı hayat boyunca onların hayatlarını mahvetmek istermiş gibi peşlerinden koşar ve insanın dayanıklılığıyla sertleşip katılaşır. Lakin biz en duru meleğin kanında oynaşmış şeytanlarız kendimize göre. Bana göre hayata yeniden başlamak unutmak, inanmak ve affetmek ilkeleriyle doluşmuş. Beni ya sevin ya sevmeyin kendimi sevmem 4 yılımı aldı. Ayrıca kendimi unutmam da, ayrıca kendimi affetmem de...