Oradasın,biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin,kaşların çatildi. Kafan karıştı. Kimle konuştuğumu,kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun. Ben bu satırları sana yazıyorum. Ona,buna,şuna değil. Sana yazıyorum. Dünyanın her neresindesin bilmiyorum,hangi şehrin hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin,trende misin, saat orada kaç? Bilmiyorum...Ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum. Ve inan bana,bunların hiç birinin önemi yok. Saçlarının renginin,saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun,saatin kaç olduğunun...Tek önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Tek önemli olan şimdi bu cümleye geçmiş olman. Neler yaşadın,neleri anlatdın, neler yaşayacaksın,neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bir bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuna geldiğini düşündüğün her yolda,o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahv olmuş bir haldesin,belki pes ettin,belki çaresizsin,belki artık hiç bir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satıra gectiysen,hala umut var demektir. Derin bir nefes al. Bir nefes daha. Ve bilki "vardır elbet bir çıkılacak yol". Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al,kendini tuttuğun o mesajı at. Aynanın karşısına geç,kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine zarar vermesine izin verme,saçlarını tara. Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için,kendini suçladığını her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en önemli insan sensin. Bu dunyadakı en değerli insan sensin. Başkasına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer,şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha. Unutma,her kes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak... Senin en yakın arkadaşın,en daimi ailen sensin...