ً

yapraklarım da döküldü. güneş battı.

pis bir krizin ortasında mesaj atacak insan arıyorum bulamıyorum. kimseye yazmayı düşünemiyorum. halbuki geç de değil saat. halbuki onların suçu yokmuş ben inanmadığım içinmiş. ama ben yalnız kalmak istemiyorum. ama kendimi yalnız bırakıyorum. yalnız kalıyorum. kendimi itiyorum o uçurumdan. kiraz ağacından. yaşlı meşelerden. ve sarı bilekliklerden ve ayçiçeklerinden ve şarapların üstündeki yıldızlardan. sonra yine yaşıyorum. çünkü ölemem. çünkü baş ağrımdan bayılacağım ama cevap bekliyorum pes etmiyorum. pes etmediğimi bile fark etmeden bekliyorum. çirkin bir tüy de olsam tutunuyorum kanayan derime. çünkü ısrarım yaşamaktaki. çünkü ben olmasam bu morluklar hiç olmayacaktı. çünkü ben olmasam hiç düşmeyecektim.*

eylül'ü çıkarmışız hâlâ ayak tabanlarımı kavuran asfalt yollar. kusmuğuma şekil verip yükseltsem binaları ancak bu kadar iğrenç olur bir şehir. ben olduğum gibi kabul edilmek istemiyorum. kendimi olduğum gibi kabul edemiyorum.