@arslanalev06 Biraz önce bitirdim Ece ve Alp'in hikâyesini ve o kadar çok ağladım ki. Ben artık gençliğini çok gerilerde bırakmış ve yapayalnız kalmış bir kadınım. Kendim de yazıyorum ama artık hayattaki tek arkadaşım okuduğum hikâyeler, romanlar. İnanılmaz, masal gibi bir sevdaydı bizimki. Dünya bir yanda, ikimiz diğer yandaydık. Seneler önce eşim vakti zamanı geldiğinde biz nasıl ayrılacağız demişti ve birbirimize sarılarak ağlamıştık dakikalarca. Ve o günden sonra ben hep, sensiz asla yaşayamam gelirim hemen ardından derdim. Sonra 8 sene önce aniden hastalandı eşim ve literatürlerde bile iki satırla çaresiz diye tanı konan bir hastalıktan tam 2 ayda kaybettim eşimi ama benden asla arkasından gitmeyeceğime dair söz aldı ne yazık ki. Gerçekten yaşatıyor beni Yaradan. Orhan Kemal, güçlü bir hafıza, ağır bir cezadır demiş. Maalesef ben pek kolay unutan biri değilim. Yaşadıklarımı çok net hatırlıyor, unutamıyorum. 8 sene değil de 8 dakika önce kaybetmişim gibi yaşıyorum. Bütün çevremden uzaklaştım, ne yazık ki eşimin kabrini bile gidip ziyaret edemiyorum zira uzak bir şehre kaçtım, telefon haricinde kimseyle görüşmüyorum. Her sabah tabletin ekranı açıldığı anda karşıma çıkan sevdiğimin resmini öpüp günaydın diyor akşamda yine iyi geceler deyip öpüyorum ve ona kavuşmak için dua ediyorum. Bunları size, neden bu kadar etkilendiğimi anlatmak için yazdım. Sizi yürekten kutluyorum, inanılmaz sürükleyici ve çok güzeldi. Şimdi Issız Gönül, Kılıç ve Elâ'yı indireceğim. Sevgilerimi gönderiyorum.
