Niye insan dönüp dolaşıp aynı noktaya gelir? Bir santim bile ileriye gidemez? Yanlış anlaşılır ve bunların arkasına sığınır? Bencilleşir? Söz verdiğini yerine getiremez ve senelerce bundan pişmanlık duyar? Mektubunu aynı kişiye yazar. En zor anda dinleyemediği şarkıyı dinler, onu hissetmeye çalışır. Onu kendine saklar, onu kendinden kıskanır. Hep onun iyiliğini ister ama kendisini dibe çeker. Bencil olup fedakarlıktır. Dönüp dolaşıp aynı kitaba gelmek, en küçük bir şeye onun adını vermek, ümide sığınmaktır. Pişman olmadan pişmanlık yaşamaktır. Gitse bile ona bağlı kalmaktır. Bu şeye ne denir bilmem. Çünkü ben bütün şiirlerimi ona yazdım, gittiğinde gittim geldiğinde geldim.
