Benim hayallerim olmadı hiçbir zaman , hedeflerim vardı hep . Duygularımı , hislerimi , kalbimi, acılarımı , umutlarımı... Her ne varsa ezdim geçtim . Bir bakıma kendime saygısızlık ettim . Gözlerimden süzülen yaşlarla , hayallerimi çizdiğim kâğıtları beynimin ücra köşelerinde ağlayan kızla beraber attım çöpe . Gökyüzü kararıp simsiyah olduğunda ben ondan daha siyahtım . Ama kimseye söyleyemedim , korktum ... Olurda dalga geçerlerse diye , olurda anlamazlarsa diye . Hemen taktım yüzüme pembe maskemi . Kimse öğrenemedi intihar girişimlerimi , kimse öğrenemedi bileklerimdeki jilet izlerini ... Sakladım onlardan , önyargılarından , zihniyetlerinden , kötü niyetlerinden ... Anlatsam anlayacaklarmıydı sanki ? Tek amaçları kendilerini poh pohlamak olan yaratıklardan uzaklaştım gittikçe... Kaybettim herkesi , her şeyimi... Ama bakın yine unuttum yaptıklarını . Sordum yıldızlara hayatım geri gelecek mi diye . Sessiz kaldılar . Ve ben o zaman vazgeçtim...