Ben, en zor zamanlarımda tek başıma verdim savaşımı. Kimseden bir şey beklemeden, kimseye bir şey demeden. Her düşüşümde sadece dizlerim değildi kanayan, yüreğim de kanadı. Ama yine de kimsenin sarmasını beklemedim. Kendi yaramı kendim sardım. Siz adina ne derseniz deyin benim için güçlü olmak değil bu, mecburiyet. Şunu iyi biliyorum ki, zor zamanlarını yalnız geçirmiş bir insanın hayatta kimseye ihtiyacı olmaz. Hele ki bu insan, kendi yaralarını bile kendisi sarmayı öğrenmişse: kimse kendini derman sanmasın.
Kalmışsa da bir sevgim içimde kalsın.
