Gözlerimi her kapadığımda başka bir dünya,başka bir alem.Açtığım her an ise acı ve ümitsizlik.Yalnızlığın kitabını yazarım belki.Ya da dünya da o kadar insan varken nasıl yalnız hissettiğimi.Ümitlerimi,beklentilerimi,anılarımı nasıl unuttuğumu anlatırım...Ya da altında kaldığım cam fanusu.Hiçbir şey hissetmeden bir camın arkasından dünyayı izleyişimi.Ne yaz,ne kış ne de bir hüzün.Tek bir duygu tanesi hissetmeksizin yaşamak.Bu kez çok farklı biriyle tanıştım.Onda kendimi gördüm.Onun acısını gerçekten kalbimde hissettim.Ve onu kaybetmekten korktum.Onu uzaktan izliyorum,küçük bir çocuk gibi görüyorum...Her zaman bana mutluluk vereceğine inanıyorum.Çok geç tanıdım ama hiç tanımamaktan daha iyidir.Belki de bir gün burada anlattıklarımı ona da söylerim kim bilir...