Caroline

dostum burası..

Yorgunum. Her anlamda, her hücremde. Kanıyorum, acı çekiyorum. Dayanmakta zorlanıyorum, yine de bir şekilde nefes alabiliyorum. Fakat eskisi gibi değil. Sadece yaşamak için. İnsan sadece yaşamak için nefes alacak kadar kötü olabiliyordu.

Je suis désole d'être décevant, mon petit amour.

   Ya ben yaşadığım hayatı
          anlayamadım ya da bu hayatın
                  hiçbir değeri yoktu.

Herkesin yaraları yara bandıyla öylece kapanabilecek kadar basit değildi. Belki de benim sorunum buydu; dikiş atılması gereken derin kesiklere, yara bandı yapıştırıp duruyordum.

Bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, koşuyorum, yemek yiyorum yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde. Sanki içimde derin bir hiçlik var.

 Peki kim kurtaracak beni var
          olmaktan? Ne ölümdü isteğim
                       ne de hayattı.

Hayat, işe yaramaz bir ilaç gibi midemi bulandırıyor.