Gerçekten birisine tam anlamıyla güvenmek, saatlerce konuşmak, birisinin yanında hüngür hüngür ağlamak, birisine uzun uzun sarılmak, En kötü birisi arasın halini hatrını sorsun...
o kadar ihtiyacım var ki buna.
Gerçekten, gerçekten artık birisinin yaşadığım çaresizliği görmesini istiyorum. Ama hep yalnızım, ama hep kendim halletmeye çalışıyorum ama hep kimse umursamıyor ama hep herkes sahte. Hep, hep hep!
En yakının, annen baban dediğin insanların sana hayatı zehir etmesi, tüm dünyadan soğutması, artık bu ağır geliyor. Annem canımdan çok sevdiğim bir kadındı. Ama şimdi 3 gündür konuşmuyoruz. İçimde nasıl bir öfke olduğunu kimse tahmin edemez. Neden, neden düşmanınız mışım gibi davranıyorsunuz bana?