Gökkuşağı görmemiş kız / ?

Budalalar meclisinde en zarif nükte susmaktır.
   Cenap ŞEHABETTİN

Beni merak mı ediyorsun?
Sana verebileceğim tek öneri buradan hızla uzaklaşmak olur. Arkana hiç bakmadan koşmalısın hatta. Çünkü bir kere tanıdın mı beni daha kaçamazsın. Hiçliğin kıyısındayım ben, mıknatıs gibiyim çoğu zaman, kötü iyi herkesi kendime çekiyorum. Çamura batıyorum sürekli ama bu pisliğin içinden temiz olarak çıkıyorum.
Kırılıyorum, dökülüyorum, parçalanıyorum ve ufalanıyorum. En kötüsü de hala yaşıyorum.
Hey! Bu satırları okurken yüzüne o samimiyetsiz gülüşünü yerleştiren genç, duydun mu beni ölüyorum. Bedenim hala nefes alsa da, kalbim atsa da ölüyor ruhum, kayboluyorum. Nefes alabiliyorum, dokunabiliyorum, hissedebiliyorum ama yaşayamıyorum. Sakın bana yardım eli uzatmaya kalkma, elimi tuttuğunda sende bulursun kendini toprakların altında. 
Beni tanımaya mı çalışıyorsun?
Benim kendimden başka hiçbir eksiğim yokken. "Kendini olduğundan düşük görmek budalalıktır," diyor Montaigne. Bense yaptığım her şeyi o kadar çok yeraltına çekiyorum ki insanları göremiyorum.
Kendimi "olmak istediğim benle" maskeliyorum çoğu zaman, insanların görmek istediği benle. Ama en kötüsü de ne biliyor musun? Aldığım her tepkide yine aynı şeyi yapıyor bedenim, içimdeki küçük kız korkudan ağlarken, görünen büyük kız ise tir tir titriyor, soğuktan diye kandırıyor kendini. Her zaman yaptığı gibi.
Sana küçük bir sır vereyim mi?
Bana ne kadar tekme atarsan at, düşsem de ayağım kırılsa da kalkarım ben. Ama eğer hayat bağım olan damarıma bastın mı felç olurum aniden, kalkamam bir daha. Dengesizlik havuzunda denge için yalvarıyorum ben. En iyisi mi, ben gittikçe düşerken sen yakınıma yaklaşma ki henüz hayatta olduğun için sevinesin.
/Günlerden Bir Gün/