𝕾𝖔𝖗𝖈𝖊𝖗𝖊𝖘𝖘 𝕬𝖓𝖓𝖆

Ερώτηση "κοινωνικό πείραμα" που μόλις μου κατέβηκε με αφορμή ένα αληθινό περιστατικό.
          
          Τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν σερβιτόρος σε μπαρ και κατά το βράδυ έμπαινε ένας πατέρας με το 10χρονο αγοράκι του (ψύχραιμος, αλλά για κάποιο λόγο σφιγμένος και πολύ σοβαρός ο πατέρας) και σαν ζητούσε με αυστηρή φωνή μια μπύρα γι' αυτόν και μία για τον 10χρονο γιο του; Έστω ότι ο γιος φαινόταν λιγάκι τρομαγμένος και η γεύση της μπύρας, τόσο πικρή που ήταν, ξέρατε πως θα του έφερνε δάκρυα και ίσως εμετό. Πώς θα διαχειριζόσασταν αυτήν την κατάσταση, κοιτάζοντας το σίγουρο και "σταθερό" βλέμμα του πατέρα; Τι θα σκεφτόσασταν; Θα δίνατε έστω από περιέργεια τις μπύρες να δείτε πού θα οδηγήσει όλο αυτό ή θα του λέγατε πως δεν επιτρέπεται από τον νόμο η κατανάλωση αλκοόλ από ανήλικους;

Καλησπέρες, αυτό είναι το feedback σκέψης της ημέρας και ίσως λίγο της εβδομάδας. Καταρχήν, βγήκε ο Τραμπ με 51% κι έχει απελπιστεί πολύς κόσμος της αριστεράς στην Αμερική, αλλά και σ' όλο τον κόσμο. Δυστυχώς δεν γνωρίζω τι πρεσβεύει το κάθε πολιτικό πρόσωπο στην ΠΡΑΞΗ, ξέρω ίσως στη θεωρία, αλλά ξέρω επίσης πως θα προτιμούσα τον Τραμπ από την Κάμαλα αν και μάλλον αντιπαθώ και τους δύο εξίσου, απλώς για διαφορετικούς λόγους:) Μπορεί κάποιος να μου πει ποια είναι τα γυναικεία δικαιώματα που λένε πως θα αφαιρέσει ο Τραμπ; Και γενικά τι καταστροφές θα έρθουν τώρα στην Αμερική που εκλέχτηκε; Κι αν έρθουν αυτές οι λεγόμενες καταστροφές, το 51% που τον ψήφισε θα το μετανιώσει ή την καταστροφή νομίζετε κι εκείνοι πως ήθελαν; Γράψτε κατεβατά αν θέλετε, είμαι εδώ για ν' ακούσω και να ενημερωθώ ^^ Καλή σας μέρα<3

Κατ' εξαίρεση τελευταία μέρα σήμερα που μπορεί να δηλώσει κάποιος κάποιο έργο του (έληξε 31/10, αλλά αν κανείς το θέλει πολύ θα γίνει δεκτό φυσικά, αλλιώς την επόμενη φορά όταν θα ξαναανοίξουν σε λίγους μήνες). Σήμερα το βράδυ, κατά τις 9 σκοπεύω να ανεβάσω τη λίστα με τα δηλωμένα.
          https://www.wattpad.com/story/376840479

Όνειρο vol 4
          2/11/2024
          
          Κάποια όνειρα παραείναι σκοτεινά για να ειπωθούν. Κι αυτό πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί το είδα. Ξύπνησα πολύ φοβισμένη, μπερδεύτηκα και άρπαξα το κινητό να στείλω μήνυμα σε πρόσωπο με οδηγίες να με βοηθήσει. Είχα την εξής πρόταση στο μυαλό την οποία είδα λίγο πριν ξυπνήσω να γράφω και στο όνειρο: «Βοήθεια. Είμαι στο σπίτι των ###. Κάλεσε αστυνομία. ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΉΣΕΙΣ.». Μέσα σε 5-10 δεύτερα συνειδητοποίησα πριν καν προλάβω να ανοίξω το βάιμπερ:Ρ Αυτό είναι το πολύ στενάχωρο με το να βλέπεις ρεαλιστικά όνειρα και μάλιστα που να ταιριάζουν 100% με την κατάσταση που βιώνεις (εννοώ όλα τα υπόλοιπα πέρα από το αλλόκοτο συμβάν). Μέχρι να συνέλθεις δεν ξεχωρίζεις όνειρο και πραγματικότητα στον ξύπνιο (επίσης είμαι 1000% σίγουρη ότι η ταχυκαρδία και ο τρόμος μου ξεκίνησε ΠΡΙΝ ξυπνήσω και άσθμαινα στον ύπνο μου), κι αυτός ο πανικός που ακολούθησε ήταν λόγω του φόβου που συνέπεσε με το ρεαλιστικό στοιχείο... Ηθικό δίδαγμα του ονείρου; Δεν ξέρω, χαχα. Θυμάμαι μόνο πως δεν ήμουν μόνη σε αυτό. Υπήρχε άλλη μία. Κι όσο έψαχνα τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο εκείνος βρισκόταν στο δικό της δωμάτιο και της φερόταν χειρότερα απ' ότι σε εμένα, αν κρίνω από τις φωνές της (εκτός αν ούρλιαζε όχι αποκλειστικά από τον πόνο, όπως εγώ, αλλά και από τον φόβο). Κι όλο αυτό κράτησε τόση πολλή ώρα... Και για όσο δεν έδειχνα με λέξεις, αλλά μόνο με κραυγές να με ενοχλεί ο πόνος δεν κινδύνευα να πεθάνω, αυτή ήταν μία προειδοποίηση που μου κανε τη χάρη να πει ΜΙΑ φορά, αντί να με σκοτώσει κατευθείαν. Μια στο τόσο με έβαζε να χαμογελάω, έτσι για να ξεγελάει τον εαυτό του πως δεν κάνει κάτι κακό.

❤️❤️❤️

Είσαι στην τελευταία τζούρα και ζυγίζεις την κατάσταση (όχι εγώ, ένας φίλος:)) και σκέφτεσαι... Να τη ρουφήξω ή θα καπνίσω και λίγη γόπα και θα πάω στα ουράνια σήμερα; Και μέχρι να αποφασίσεις η ζωή από μόνη της σε έχει βγάλει, δόξα σοι, από το δίλημμα γιατί πρόλαβε και κάηκε από μόνο του XD κι έτσι απέφυγες, χάρη στην αβεβαιότητά σου, μία πολύ κρίσιμη κατάσταση :)
          
          Καμιά φορά και η δειλία οδηγεί σε επιθυμητό αποτέλεσμα. Θυμάμαι στο γυμνάσιο ο διευθυντής μάς είπε μια φορά: του φοβιτσιάρη η μάνα ποτέ δεν έκλαψε.
          
          Καλή μέρα να έχετε!!!

@Cosmic_eye όντως βοήθησε! Ευτυχώς όμως είχε ζεστάθει λίγο και απ'το air-condition ο χώρος 

Όνειρο vol 3
          23/10/2024
          
          Ας ανεβάσω λοιπόν και το άλλο όνειρο, σύντομα έστω...
          
          Είχα επισκεφτεί μία παλιά μου καθηγήτρια (πραγματικά όλα τα πρόσωπα) που είχε έναν πολύ χαριτωμένο γιο και στο όνειρο λάτρευα σαν μικρό μου αδερφό. Του είχα τεράστια αδυναμία. Κάποια στιγμή έβαλα το παιδάκι να καθίσει στα πόδια μου και παίζαμε και του χάιδευα το μαγουλάκι με τον αντίχειρά μου, καθώς έκανα με τη μάνα του μία συζήτηση για τα σχέδια και τους μελλοντικούς μου στόχους. Το παιδάκι εκείνο ήταν καθόλη τη διάρκεια χαμογελαστό, όμως όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο κάτι το απασχολούσε, όμως κρατούσε το στόμα του κλειστό. Δέκα λεπτά αργότερα η υπόθεση διαλευκάνθηκε, ο αντίχειράς μου είχε μια παρανυχίδα που όση ώρα το χάιδευα το γρατζουνούσε και (από ντροπή? από ευγένεια?) δεν μου το λεγε. Μέχρι που δεν άντεξε άλλο κι άρχισε να κοκκινίζει και να κλαίει. "Συγχώρεσέ με!" Του έλεγα. "Με συγχωρείς?! Γιατί δεν μου το λεγες???" και σε αυτό δεν μου απάντησε ποτέ. Κι εγώ είχα ντραπεί πολύ που έγιναν όλα αυτά μπροστά στη μάνα του, γιατί όταν κοιτάξαμε το μαγουλάκι του ήταν γδαρμένο ΚΑΝΟΝΙΚΌΤΑΤΑ.
          
          Αυτό το παιδί δεν διαφέρει και πολύ από εμένα, αν και όσο μεγαλώνω ξεπερνάω τέτοιες λανθασμένες συμπεριφορές. Έχω βρεθεί δηλαδή στην ίδια θέση, να με ενοχλεί πολύ κάτι, αλλά να μην το λέω, γιατί ίσως αγαπάω ή συμπαθώ τόσο πολύ ορισμένους ανθρώπους που λυπάμαι να τους χαλάσω την ηρεμία ή να τους δυσαρεστήσω. Αυτά...

Όνειρο vol 2
          23/10/2024
          
          Αυτό είναι λίγο πιο σοβαρό... Υπάρχει ένα συγκεκριμένο άτομο. Από τα παιδικά μου χρόνια που μου έχει κάνει πολύ κακό, ας πούμε, γιατί με ζήλευε. Δεν το κατηγορώ 100%, δεδομένου του τρόπου που μεγάλωσε, άθλια οικογένεια και τα σχετικά... Αλλά στο υποσυνείδητό μου ρίζωσε μία αντίληψη που μέχρι να πεθάνω θα είναι εκεί και θα με στοιχειώνει, για όλα τα δεινά που πέρασα εξαιτίας της και τις βαθιές ανασφάλειες που ευτυχώς ξεπέρασα. Τουλάχιστον συνειδητά. Ωραία, και τώρα που έκανα αυτήν την ωραία εισαγωγή πάμε στο όνειρο:
          
          Έχω δει πολλές φορές να πεθαίνει κάποιος σε όνειρό μου, αλλά ποτέ από δικό μου χέρι. Με ΜΟΝΑΔΙΚΉ ίσως εξαίρεση τη συγκεκριμένη που σήμερα είδα για 4η, >>4η!!!<< φορά να τη σκοτώσω, συγκεκριμένα μετά από πολλά βασανιστήρια. Κι ενώ σαν άνθρωπος δεν αντέχω την εικόνα του αίματος (μια φορά ζαλίστηκα μάλιστα και κάθισα κάτω, γιατί είχα δει στον καθρέφτη το χείλος μου να ματώνει) μέσα στα όνειρα γίνομαι χειρότερος κι από τον ghost face. Οπότε συμπεραίνω πως η αντιπάθεια για το αίμα είναι συνειδητή...? Δηλαδή κάτι στη ζωή μου με έπεισε ότι στην εικόνα του δεν αντέχω, ενώ στην πραγματικότητα δεν με συγκινεί ιδιαίτερα...? Όλα ίσως μια ιδέα. Ας πω λοιπόν λεπτομέρειες για το όνειρο. Ένα σύμπαν με κρυφούς σούπερ ήρωες (Μα για την ώρα ας παραλείψουμε αυτό το κομμάτι, καθώς μόνο στο τέλος παίζει ρόλο). Είχε φυλακίσει εμένα και τον εαυτό της (εκείνη η κοπέλα που με βασάνισε στα παιδικά μου χρόνια) μεταξύ δύο ταρατσών, δύο ψηλών κτιρίων. Είχα κλειστεί σε ένα δωμάτιο που υπήρχε και για κάποιον λόγο ενωνόταν με αυτό της απέναντι ταράτσας. Μια πόρτα μας χώριζε που είχα αμπαρώσει καλά με ένα έπιπλο και το σώμα μου, πίσω απ' το οποίο ήταν εκείνη και έκανε τα πάντα για να έρθει να με χτυπήσει, έτσι για καπρίτσιο.
          
          Η συνέχεια παρακάτω, στα σχόλια.

@Cosmic_eye ευχαριστώ πολύ αγάπη ❤️