suzuki,

seni çok seviyorum buse.

ama kahretsin ki hayatimda iyilerden cok kotuler var...

onu uzmekten cok korkuyorum cunku onu mutlu etmek istiyorum.

acaba ellerimi tutsa gecer mi acim...

kocaman bir alkis!!! 

ve sonunda aklini kaybettin!

Ve fazlasıyla.

Veya bunu hak edip etmediğimi?

Onun yerine acı çekebilecek kadar çok seviyorum onu. Keşke gerçek olsaydı onun hakkında düşündüğüm şeylerin hepsi...

Gel gör ki, tek yapabildiğim inanmadığım varlığa dua etmek... Bu kadar aciz bir aşığım işte ben Suzuki.

Gülmek ona çok yakışıyor Suzuki. Gülsün, hiç solmasın yüzü diye canımı verirdim Suzuki.

Tüm güzel düşüncelerimi paylaştığım bu kalp verir mi başkasına benden aldığı sevgiyi?

Yoksa ben hak ediyor muyum bırakılmayı?

Senin kalbin seni yarı yolda bırakmamıştı, benim kalbim de yapmaz değil mi?

Anlamak için, konuşmak için, affetmek için, nefret etmek için, pişman olmak için, keşkeler için, yeniden sevmeler için.

Fakat sarıldığın kollarını gitmek için kestiğinde her şey için çok geç oluyor, Suzuki.

Hatta diyoruz ki; işte bu ihtiyacım olan, ve ona sımsıkı sarılıyoruz.