hem kimsenin okumayacağını bildiğim bi özgüven aynı zamanda da belki birileri okur diye içimde ki o kıpırtıya biraz içimi boşaltmak istedim. Burası gerçekten de benim karanlık kuyum ve hep öyle kaldı. Yine ve yine uyuyamadığım günlerden birindeyim. Bu değişmedi hâlâ ama beni uyutmayan sebepler değişti. Daha doğrusu eklenerek kaldı. Kendime inanamıyorum ama bir kaç gün önce 22 yaşına girdim, hâlâ okulla ilgili sorunlar yaşıyorum, sigara başladım ki benim kendimle ilgili en yapmam dediğim şeydi (büyük konuşmamak gerekiyor), her zaman içimde bir korkuyla ilişkiler kuruyorum, hâlâ bir sevgilim yok ve bu şaşırtıcı olmadı hiçbir zaman. Çoğu alışkanlıklarım değişti bazılarından hiç gurur duymuyorum tabi ki ama bazıları iyi ki değişti. Mezun olmama daha var olduktan sonra nasıl çalışacağım konusu şu sıralar rafta değil çünkü çalışmak istediğim hayalini kurduğum yerde çalışabilecek miyim bilmiyorum. Başarısız olmak hâlâ en büyük korkum. Başarılı olmak için yeterince çalıştığıma emin değilim. Kendimi şu soralar boşlukta hissediyorum. Bu his gelip gelip gidiyor kendimi soyutlanmış hissediyorum çoğu şeyden. Sevdiğim çok fazla insan var evet biliyorum ama beni kırıyorlar mı yoksa ben abartıyor muyum bu dengeyi hâlâ kuramıyorum ki hoş kırsalar da onlara bunu söyleyemem gibi geliyor. Eleştirilmekten hiç hoşlanmadığımı yeni yeni fark ediyorum eleştirilince çok sinirleniyorum ve kendimi sevilmemiş hissediyorum. Bu sıralar çok eleştiriliyorum. saçmaladığımın farkındayım ama yani nolacak ki ben her zaman saçmalarım
