Smutna dziewczyna na ziemi siedziała...Tylko muzyka jej płacz zagłuszała... Jeszcze przed chwilą uśmiech uroczy, a teraz zaciśnięte usta i zamknięte oczy... Znak życia tylko łzy dają, które płyną po policzkach i nie przestawają...




Wychodzisz do ludzi śmiejesz się, na chwilę zapominasz o wszystkim. Potem wracasz do domu i wszystko wraca, cała szara rzeczywistość...



Wiem jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył...


Może za często przeklinam, bywam wredna, mam cięte riposty, ale tak naprawdę wrażliwość to cecha mojego charakteru lecz nikt jej nie dostrzega bo próbuje ją schować i mi się udaje. Chociaż wydaję się ,że jestem tak okropnie silna, nie potrafię poradzić sobie z najprostszymi dla innych problemami.  Dostrzegam zbyt wiele rzeczy, których nie powinnam. Nienawidzę rasizmu i egoizmu. I nie wierzę w miłość, bo ona nie istnieję...