DD–DlaDorosłych

Chcieliśmy przeprosić za tę zaistniałą przerwę. Jednych przeorała choroba, innych robota. No ale już do Was wracamy, i sami też już troszeczkę tęskniliśmy za swoimi bohaterami.
          Pozdro!

Zaległe rozdziały "Świata Niemiłości" wpadną jutro. Śnieg mnie zaskoczył i rodzina mi się powiększyła. Znaczy powiększyła się już w grudniu, ale jeden z dwóch maluszków dopiero dostał zielone światło na wyjście do domu .
          Pozdrawiam,
          Tychon.

Głosowanie! Wy decydujecie!
          Którą z moich książek mam publikować po "Świecie Niemiłości"?
          Do wyboru macie aż trzy:
          1) Arena (historia gladiatora we własnym uniwersum)
          2) Jabłka i śniegi (powieść osadzona na początku XX wieku, którą rozpoczyna mezalians)
          3) Piękna i Bestia (romans pomiędzy poukładanym właścicielem sieci hoteli, a wiecznie spóźnioną, zadłużoną po uszy i lekkomyślną recepcjonistką)
          Możecie głosować! Macie czas do końca stycznia!

"Świat Niemiłości" to ponad 500 stron detektywistycznej powieści o poszukiwaniach małego chłopca. Narracja jest na tyle specyficzna, depresyjna, że po jej zakończeniu wrzucę coś co nie jest prowadzone w pierwszej osobie. A tymczasem dołożę wszelkich starań, by dokończyć "Świat Niemiłości" w tym miesiącu (najlepiej do Trzech Króli). Możecie trzymać za mnie kciuki.
          
          Już w lutym wjadą "Ofiary" i "Się nie zdarza taka miłość", czyli będzie okazja zerknąć na coś, co zostało napisane od początku do końca wyłącznie przez kobietę ;-)
          
          Pozdrawiam,
          Tychon.
          
          A i zapraszam do "Świata Niemiłości". Czekają na Was trzy nowe rozdziały!
          https://www.wattpad.com/story/186066917-%C5%9Bwiat-niemi%C5%82o%C5%9Bci

Jak na złość aktualizował mi się system w komputerze, więc nowe rozdziały ŚWIATA NIEMIŁOŚCI wpadną w nocy ;-)
          Pozdrawiam,
          Tychon.

Nowy rozdział Świata Niemiłości już jest!
          https://www.wattpad.com/1507133398-świat-niemiłości-rozdział-26

Jak tam u Was po świętach? Najedzeni? Wypoczęci? Postanowienia noworoczne są? Naszym postanowiem jest pisać dla Was częściej. I właśnie dlatego już dziś rozpocznie się codzienne publikowanie. Trzymajcie kciuki byśmy wytrwali jak najdłużej .
          A na nowy rok życzymy Wam samych dobrych ludzi wokół 
          Pozdrawiamy, całujemy 
          Cała ekipa pisząca DlaDorosłych 

Kto ma ochotę na świąteczny maraton?

Novus ordo!
          https://www.wattpad.com/1505309736-novus-ordo-rozdział-2-część-3

To do jutra, a to na rozbudzenie ciekawości:
          – Ja wiem, że tobie może to wydawać się błahostką. Czymś na wzór ucieczki dziecka z domu, wymknięcia się ukradkiem w czasie nałożonego na nie szlabanu. Jednak, Katerino, ty nie jesteś dzieckiem. Jesteś żoną i matką piątki dzieci. Winnaś świecić przykładem, zamiast postępować lekkomyślnie. Wiesz, że mogły zatrzymać cię straże kontrolne?
          Katerina marszczy czoło, ale przytakuje.
          – Pewnie dlatego namówiłaś do pomocy Samuela. Mając mężczyzna w samochodzie, za kierownicą, miałyście większe szanse dotrzeć do celu niezatrzymane. A co by było, gdyby jednak ktoś was zatrzymał? Co wtedy byś powiedziała? Że dokąd jedziesz? Że dlaczego nie czekasz w domu na męża? A co jeśliby sprawdzili, kto w domu pozostał i zapytali, dlaczego nie ma cię przy młodszych dzieciach? Salvador jest jeszcze za mały, by móc pozostawiać go samemu sobie.
          – W domu był już Simon – wtrąca Katerina.
          – Który nie miał pojęcia, że wyszłaś! – nieznacznie się unoszę. – Zostawiłaś mu dziecko pod opieką, nawet go o tym nie informując.
          – Obaj spali! – Katerina wybucha.
          – Ty też powinnaś! – odpowiadam jej tym samym i wstaję z miejsca. Czynię to nazbyt impulsywnie, przez co oblewam spodnie wodą z wódkę. – A bycie czyimś przyjacielem nie polega na podążaniu za nim do piekła, poprzez najgorsze z jego pomysłów. Jest wręcz odwrotnie. Powinno się wybijać, takim jak Eva, wszelkie szaleństwa z głowy.
          – A więc dokładnie wiesz gdzie byłam i z kim – stwierdza Katerina.
          – A ty dokładnie wiesz, gdzie być powinnaś, a gdzie ciebie być nie powinno. – Odkładam szklankę. Zmierzam w stronę biurka. Z jego szuflady wyjmuję długą, ale niegrubą drewnianą linijkę. Jej szerokość jest nieco większa niż kciuk. – Rozbierz się do bielizny, następnie połóż plecami na rekamierze – instruuję.
          Wzrok Kateriny, który wciąż podąża za mną, informuje mnie o tym, że żona zdaje sobie sprawę z tego jaka kara ją czeka, choć w naszym małżeństwie została ona zastosowana zaledwie raz.