@DFORMI
kimse kimsenin aklından neler geçirdiğini, zihninin derinliklerinde neleri sakladığını, göğsünü sıkıştıran şeyleri, sabahın kör karanlığında uyanıp hangi acıları çektiğini bilemez. insan kendi anılarıyla kavgaya doyamayabilir ama başka birinin geçmişiyle savaşamaz.
17.
iyi ki, holden.
"ben seni severken kalbim yerinde çığlık atıyordu. içimden sana bağıra bağıra bekledim ben,” dedi. paramparça oldum. "gel diye bağırdım, beni sev diye bağırdım, sesimi duy diye bağırdım. gözünün içine baktım. görmedin, o zaman anlamadın. benim bacaklarımda sana doğru adım atacak güç yoktu. elimi açıp tutacak, beni sev diyecek cesaret yoktu ama ruhumla seslendim sana ben. sen hiç anlamazken, gözlerime bakmaya çekinirken, ben öldüm bittim. tükendim!sabahlarımın sayısı belli değildi, geceler sabaha dönmedi. öyle bir çıkmazdaydım ki yavaş yavaş öldüm. derdimi kapıdaki köpeğe anlattım dinledi, yanan günlüğümün parçalarının başında beklerken buldum onu. ama sen görmedin. o bile anladı beni, seni anlattığım sayfaların değerli olduğunu ama sen duymadın.”
annem, gökyüzüne mavi olacak o kadını buldaysan durma sev, derdi hep. buldum, onu sevdim; ama bir şey öğrendim ben, mavi istemedikçe gökyüzü boyanmazmış. benim göğüme düşen yağmurlar, isten gri sabah ve akşamlarmış. anlayacağın, mavi olmayınca bahar gelmez, kış hiç gitmezmiş.
her şey seni bekliyor, her şey gelmeni; içeri girmeni,
senin elinin değmesini;
gözünün dokunmasını.
ve her şey tekrarlıyor,
seni nice sevdiğimi.
Marco Polo beni öldürdü. Tek Kelime ile öldürdü
yeni bir Nisan'ın 2'sine yaklaşıyoruz.
canım
yanıyor.
uzun süredir aklımda değişmeyen, bitmek bilmeyen düşünceler var. kurtulamıyorum, kene gibi yapıştılar yakama. sokakta yürürken, müzik dinlerken; bilhassa mekân, zaman fark etmeksizin düşünüyorum. beynimi yiyip bitiriyor, kafatasım parçalanacak adetâ.
en çok da satırların yakıyor canımı; yüreğimdeki sızı mı daha ağırdır, düşüncelerim mi bilmem.