Heb al meer dan een jaar niet meer op Wattpad gezeten, dus ik vraag me af of iemand dit nog leest, maar ik zie net dat het al bijna 4 jaar geleden is dat ik ben begonnen met Carry On... Ik begon met dit verhaal in een behoorlijk rare periode van mijn leven, ik was onzeker, bang en ik wist niet of ik het schooljaar wel ging halen. De kans zat er zelfs in dat ik moest afstromen naar Havo. Sinds dat jaar ben ik steeds harder mijn best gaan doen, maar toch ben ik mede door prestatiedruk in een depressie beland. Ik dacht dat ik met geen mogelijkheid nog mijn diploma zou halen en zag het nut er niet van in om het te blijven proberen. But here we are, ik ben nu 18 jaar en ben net begonnen met mijn eerste jaar Communicatie- en informatiewetenschappen aan de Vrij Universiteit Amsterdam en ik ben dus ook in een keer geslaagd van het VWO. In de tijd dat ik gestopt ben met Wattpad, ben ik een blog begonnen (https://danis-corner.weebly.com/) waar ik nu al mijn hersenspinsels op kwijt kan en het gaan over het algemeen veel beter met me. Wat ik met dit bericht wil zeggen is, dat zelfs als het lijkt alsof het nooit beter wordt, er altijd nog een lichtpuntje aan het einde van de tunnel is. Blijf altijd tenminste voor 1% in jezelf geloven en ik beloof je dat die ene procent ooit groeit tot de 100. Ik bedank al mijn lezers voor de constante support en de leuke comments op mijn verhalen, you made this journey into something great. Lots of love <3
