"Üşüme sen." - dedi ellerimi avuçlarının sıcaklığıyla ısıtırken. Tam da böyle anlarda anlıyordum, aşk aptal ediyordu insanı. Aşk şiirleri yazasım geliyordu kırıklarla dolu kalbine, tüm cümlelerim ona yazılıyordu benden habersiz.
"Üşümem" diyesim geliyordu, "sen yanımdayken üşümem ben". Çünkü ateştin sen, hep ısıtırdın, karanlığıma ışık tutardın ama diyorum ya aşk aptallaştırır diye, aptal kalbim ateşin onu da yaktığını anlamazdı. Işığa koşan pervane gibi daha çok sokulmak isterdi kalbinin alevine. Bu ateş ya bir ömür boyu yolumuza ışık olacak ya da kalbimi yakıp küle çevirecekti. Ama korkmuyordum, çünkü onunla yanmak bile güzeldi.