Kitap yazmayı daha önce düşünmemiştim. Meğer keyifliymiş yazmak. Kimse okumasa da ben okudum. İçindeki karakterlerle sanki arkadaş oldum, bazen onlar beni yönetti; bazen ben onları. Yazarken şunu amaçladım: öncelikle yaşadığım, sonra şahit olup içinde bulunduğum, son olarak ilgiyle tanıdıklarımdan dinlediğim ve duyduğum konuları içersin. Çok büyük kısmında gerçek diyaloglar geçtiğinden zayıflık görülebilir, ne edelim. Karakterleri, tanıdıklarımla eşleştirdim eylemlerini kurguya göre biraz abarttım. Bir birini tanımayan birçok tanıdığımı burada buluşturdum, bu da beni mutlu etti. Bazen değiştirmek istedim konuşmaları, yapamadım! Çünkü o yapmazdı. Keyif aldım demiştim ya, Evet! Ömrümce seyrettiğim ama sadece birkaç filmde aldığım hazın, verdiği heyecanı, yazdıklarımda yaşadım. Akşam ağladığıma, sabah ‘buna mı ağlamışım’ deyip güldüm. Olsun akşam keyif almıştım ya yetmez mi? Sabahta güldürdü o da bir artı. Yaptığım, daha doğrusu yapmadığım, bazı şeylerin ekledim bir özür şiirim var içinde rüyama giren hiçbir kısmını değiştirmedim. Hatırlayamadıklarımı yakıştırdım sadece. Uyandım, ilk bulduğum ve katlettiğim telefon rehberine gözyaşları eşliğinde yazmıştım. Önüne ve arkasına sağlık sorunu ekledim. Ancak bu kitabı kafamda bitirmiş olsam da henüz tamamlamadım. Tatile çıktım ve ISRAR adlı kitabıma devam edemedim. Çünkü farklı bir ortam bana başka bir kitap yazdırdı ve 8 günlük tatilimde ELLERİN SÖZÜ adını verdiğim kitabı bitirdim.