Nasıl başlayacağımı bilemiyorum.. Ağlamaktan şişmiş gözlerim ekranı görmemi engelliyor. Hıçkırırken titreyen ellerim yazmamı istemiyor. Ama anlatmassam, yazmassam sonumun kötü olacağını biliyorum.. Peki ben kimim? Nasıl biriyim? Inan ki ben de bilmiyorum. Burada devreye yazmak giriyor ve yazarsam rahatlayacığmdan eminim. Şuana kadar yazdıklarımdan sürekli bunalımda, pek arkadaşı olmayan, saf, psikolojik sorunlu ezik bi tip olduğumu düşünebilirsin. Ama bu yazdıklarımla alakam yok ~psikolojik sorunlu olduğumu saymassak tabi. He bide şizofrenlik vardı.~ Son derece neşeli, baktığım kişiye güven veren, hatta bazen burnum havada yürüyen, her zaman etrafa pozitif enerjiler yayan, yerinde duramayan, sürekli dans eden (bale tercihimdir şfghş),  rezil olmaya bayılan, bağırarak kahkahalar savuran, herkesin ağladığı hüzünlendiği bi anda bile gülmesi gelen, hep ama hep gülümseyen, 32 diş çıkmassa gülmenin anlamı mı olurmuş diyen, spor yapıp piyano çalan, hayatla bu kadar barışığını görmedim dedirtecek bi kızım. Fakat ben, hayatın hiçbir zaman benimle küsüp barışacak kadar umursadığı bi kız olmadım. Hiçbir zaman diğerlerine benzemedim, diğerleri gibi olamadım.. Hep farklıydım. Beni çevremden insanlardan dünyadan hatta evrenden uzak hissetirecek bi farklılık. Ama bu uzaklık hissini sadece ben biliyorum. Etrafımda iyi anlaştığım, bi kaç saat konuşmasam eksikliğini hissedecek kankalarım, her bokumu bilen ve kardeşim dediğim insanlar var. Ya da öyle olduğunu sanan insanlar mı demeliyim? Kanka kelimesinden nefret ettiğimi bilmezler. Ya da her bokumu asla bilemeyeceklerini.. Eğer bu yazıyı bir arkadaşıma okutacak olsaydım, ben olduğuma asla inanmazdı. Inansa bile direk ilişkiyi keserdi. Siktirsin gitsin. Bu konuya pek girmek istemiyorum çünkü içinden ben bile çıkamıyorum bazen.. Biliyormusun? Bu yazdıklarımın üç katı şey daha yazdım buraya. Peki onlar nerede biliyomusun? Hepsini sildim be abi. yazma sınırı varmış olm. Yeni açtım bu hesabı nerden biliyim amk.Hikayelerime yazarım bende..