Bir bardak tarçınlı salep… Acı, tatlı ile buluşup değişik hisler uyandırıyordu bedenimde. Alkolün insanlarda yarattığı etkiyi, benim şartlarımda salep yaratıyordu. Küçük olan yaşım ve bedenime nazaran büyük bir sevgiye sahiptim.
Benim sevgim iki yönlüydü. İlk yönü, ilk yudumunu aldığım salebin tatlılığı gibiydi. Sımsıcak sarmalıyordu içimi. Tabii bunun bir de diğer yönü vardı. Tarçın… Acıydı. Çok acı. Az miktarda katıldığında mutlu etse de fazla kaçırıldığında oldukça tehlikeliydi. Peki ben ne mi yapmıştım? Elimdeki kaşığı tepeleme olarak doldurup öylece salebin içine bırakmıştım. Yani sevgimin en masum haline bencilliği katıp, bu tarifin sonunda çıkan şeye aşk dedim.
Dünya üzerinde beni en mutlu insan kılan, aynı zamanda da beni en çok kıran o duyguyu oluşturdum içimde.
Not: Tarçınlı salep terimi Siyah Kuğu adlı kitaptan alınmıştır. Ayrıca yazdıklarım geçmiş zaman eki almıştır. İçinde bulunduğumuz zamanda bu şekilde bir şey yaşamadığımı söyleme gereği duyuyorum.
