***

Kelimelerimin arasındaki boşlukta kendimi astığım gün geldi çattı ve şimdi sonsuza kadar yaşayacağım.

***

Yıldızlar sadece beraber yükselerek en karanlık gecelerde özgürlük ve ötesine ulaşabilirler. Bazen bazı yıldızların biraz daha parlak olduğunu görürüz, eğer çenemizi birkaç santim daha yükseltirsek orada görmek istediğimizi pekala görebiliriz. Benim yıldızım Jim Morrison'dı, önce parladı, sonra patladı ve istemeden benim dünyama kayan kuyruklu bir yıldız oldu.

Çok sonralarda kitabımın arasına koyduğum yaldızlı bir çokomel kağıdında  başka bir yıldızı farkettim.  Karşıma çıkan bir öncekinden  bile parlak bir yıldızdı. Elimden kayıp giden, beni terk edip uzaklara yükselen balonumun ucu gibi onu da yitirdim gökyüzüne karşı. Bir ışık parçacığına dönüştü sonra, ışık hızıyla yükseldi semaya, ışıkların da en iyisine sahipti o; çünkü bir yıldız ışığıydı.

Bazı yıldızlarsa ben daha orada olduklarını bilmeden önce bile içerideydiler. Karmakarışık bir zihne sığınmış, demirliklerin kırılacağı günü beklemekteydiler. Kalanları çoktan nasiplerine düşeni kabullenmişti.

Sonra mı? Gökyüzündeki sönen bazen ise patlayan yıldızlar beni solup giden ışıklarına hapsetti. Yeni yıldızlar doğdu ama en sonunda hepsinin sonu bir önceki gibi oldu. Bana düşense acılarını sadece özgürlüğe kavuşturmaktı. Buradayım, yazıyorum işte, her öldüğünde pes etmeden küllerinden yeniden doğan bir anka kuşu gibi. Kelimelerimle bileklerimi kelepçeledim, yazmak denen o uçurumdan ben ilk önce kendimi ittim. Parmaklarım sol bileğime kenetlenmiş, başım dik, atmam gereken o son adımı atarken atmosfere; gökyüzü dudaklarımdan şu sözcüklerin dökülmesini bekledi, "İşte buradayım dünya! Soluksuz kalmış kelimelerimle merhametine sığınarak senden af diliyorum. "
-
Pekala, hadi başa saralım. Ben Dilayla, tarihin pek hazzetmediği Z adı verilen şanlı bir jenerasyondan geliyorum. Kim olduğumu daha bilmiyorum ama bilimi, uzayı, popüler kültürü, romcomları ve ağzımı açık bırakan sürpriz sonları seviyorum.