Χτες παραγγείλα το δεύτερο και τρίτο βιβλίο της σειράς θρίλερ "ακοή" και με έχει πιάσει ένα είδος θλίψης. Όχι γιατί δεν βρέθηκαν τα επόμενα τρία, ούτε γιατί όλη η σειρά είναι στο Google αλλά στα γερμανικά που δεν ξέρω. Αλλά γιατί πριν λίγες μέρες διάβαζα το πρώτο βιβλίο στην μητέρα μου και βλέποντας πως της αρέσει , της έλεγα ότι θέλω όταν τελειώσει να έχω πάρει το δεύτερο για να δούμε τι θα γίνει μετά. Χωρίς να γνωρίζω πως ήταν οι τελευταίες ημέρες μαζί της. Έφυγε ξαφνικά. Χτες ήταν η κηδεία της (και η πρώτη μέρα μου εδώ). Και έτσι αυτά τα βιβλία όταν θα τα βλέπω , θα τα συνδυάζω με την μητέρα μου. Νιώθοντας την απουσία και την παρουσία της συγχρόνως.
Παρεμπιπτόντως αν έχετε ανεξήγητη τάση να δείξετε τρυφερότητα σε δικό σας άνθρωπο κάντε το. Για κάποιο λόγο κάτι με ώθησε να την φιλήσω πολλές φορές και να της πω ότι την αγαπώ. Και ήταν από τα τελευταία λόγια μου μαζί της λίγο πριν κοιμηθεί και δεν ξύπνησει ποτέ.