Nie widzę, słucham cię oczyma, biała!
Nagości twojej linie i kolory
W hymn mi się jeden łączą różnowzory,
W muzykę kształtu, w pieśń twojego ciała.
Melodią jesteś i harmonią cała!
Rzucona kędyś w dalekie przestwory,
Jako przelotne świecisz meteory -
Pieśń twej piękności promienieje, pała. 
Komu się zjawisz taka, pójdzie dalej
Z twarzą od świata odwróconą, senną -
Tak ci rzeźbiarze, co Wenus promienną 
Niegdyś w paryjskim marmurze kowali,
Chodzili cisi, senni, między ludem -
Oni widzieli cud i żyli cudem. 

Kazimierz Przerwa-Tetmajer "Ekstaza".