Dora

Bugün yanımdan siyah bir araba geçti, kendimi arabanın altında bulmamak için çabaladım. Dün ekmekleri keserken bıçağı boynumdan uzak tutmaya çalıştım. Ondan öncesi gün ve ondan da öncesi gün hep bir şeyleri yapmamak için kendime engel oldum. Bende bilirdim hava almak için dışarı çıkıp gezmeyi. Fakat o havayı bana zehir edecek birileri var beynimde. 
          
          Anlamıyorsunuz.
          
          Ben evimde de dinlenemem, hep bir şeylerle uğraşırım.
          Halim yok.
          Yorgunum.

Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkla yiyen. Kimseye anlatılmaz bu dertler. 
          Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım bana uzak ve anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı. 
          Dünya ıssız, yaşlı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum. Bana göre değildi bu dünya. Benim için önemi yok.

Çürüyecek yer kalmadı içimde. Bedenime taşıyor artık çirkinliğim. Bende hiçbirini gizlemeyip gözler önüne seriyorum hepsini. Aynaya baktığımda ne hissediyorsam aynısını hissetsinler istiyorum. Hayata karşı tüm acımasızlığımla sırıtıyorum. Basabildiğim kadar sert basıyorum zemine.  İnsanların rahatsız olmasını ise hiç umursamıyorum. Dağıldığımdan elli kat fazla dağıtıyorum. Dağıttıklarımı toplamayı ise aklıma bile getirmiyorum. Bunun için strese bile girmiyorum.
           
          Sabahları bir yere geç kalmayı önemsemiyorum. Zamana yetişmeye çalışmıyorum. Eskiden kavga büyümesin diye çabalayan çocukluğumu bu defa kendi ellerimle susturuyorum. Bağırabildiğim kadar bağırıyorum. Karşı çıkabildiğim kadar çıkıyorum. 
          
          Bencilliğimden midem bulanıyor sonra gidip boğazımı parçalayana kadar kusuyorum. Ağzımdan kan gelince kendimi kahkaha atmaktan alıkoyamıyorum. Gözlerimden yaş gelene kadar gülüyorum. 
          
          Kimsenin kırılmasını önemsemiyorum. Mahvolmalarını umursamıyorum. Beni bu raddeye getiren pisliklerin içinden uzaklaşmaya çalışıyorum. Hepsinden daha kötü oluyor, hepsinden daha da şeytanlaşıyorum.
          
          Leş birine dönüşüyorum.

Çizdiğim her resim, kendi hayatıma sorduğum bir soruydu.

Arkanda bıraktığın yalınayak çırpınışların izleri; Omuzlarında koca bir vilayetin yükü. Sorsan hepsi canciğerdir ya hani. Dipdiriyken saniyelerini sakınanların öldüğünde o değersiz gözyaşlarının masum toprağına dökülmesi...

sevdiğim her şeye sırt dönmek zorunda kaldım

ellerim öfkeden titriyorken size sabır yazamam 

evimiz iki odalı, kapısı kana boyalı

elimden gelmediği için değil içimden gelmediği için

hissettiririm hissetsem