Tak bez przywitania zaczynać nie warto...
Skromny Pisarz, 
Z dalekich stron przybłęda.

Opluty przez los, 
zapisuje na żółtej już kartce od słońca, 
kolejne puste słowa.

Boi się jednego, 
wiecznego koszmaru zapomnienia przez wieki, 
bez żadnej postury i bez żadnego głosu.

Wędruje z tym strachem,
Ale w głowie marzenie,
Być zrozumiany i zapamiętany.