Şunu fark ettim ki, bazen başkalarının akıllarından geçeceklere o kadar çok odaklanıyoruz ki, kendi düşüncelerimize ve hatta duygularımıza körleşiyoruz. Hayat, mükemmel değil. Bazılarımızınki öyle görünse bile... Bazen gülsek ve ağladığımızı, üzüldüğümüzü, kırıldığımızı kimsenin görmesine izin vermesek bile.  Kendimi olduğum gibi yansıtmaya çalışmak bana bir şeyi kabulleniyormuşum gibi hissettiriyor. Ben, mükemmel değilim ve olmak zorunda da değilim. Kimse değil. Yazmak, hayatımın her kısmında, her adımımda, her nefesimde vardı. Benim bir parçam ve belki de benim için nefes almak kadar önemli. O benim... Ben yazarken varım... Bazı günler kendimi iyi hissetmiyorum, üzgün, çirkin, öfkeli. Bazen kendime fazla yükleniyorum ve belki de hak etmediğim kadar fazla. Bazı günler, hiçbir şey yapmak istemiyorum ancak yine de yazıyorum. Durmaksızın, her gün, her gece. Biz mükemmel değiliz, ya da mükemmel olmayan yanlarımızla birbirimizden ayrılıyoruz. Kendimizi, kendimize ait kılan yanlarımız, kendimizde kusur gördüğümüz, kendimizde sevdiğimiz her yanımız. Bu nedenle ben, hayallerimin peşinden gidiyorum. Hayallerinizin peşinden gidin, hayat başkalarını dinlemek ve size ait olmayan bir hayalin peşinden gitmek için çok kısa. Belki size inanmayanlar olacak, belki hayallerinizi uçuk ve saçma bulanlar olacak ancak kendinize inanın çünkü kendinize inanırsanız, size inanmaya başlayan insanlar olduğunu göreceksiniz. Sizin gibi, hayallerini kovalayan insanlar olduğunu. Kendinize inanın ve yolunuzda ilerlemeye devam edin. Çok sevdiğim bir dostumun da söylediği gibi, kimse bana neden başkası olmadın demeyecek ancak neden Duru olmadın, neden kendin olmadın diyecekler. Kendiniz olun, çünkü olduğunuz gibi güzelsiniz ve kimseye hiçbir şey kanıtlamak zorunda değilsiniz. Bazen dünya, öyle hissetmenize neden olsa bile.🖤✨