Ece

https://www.wattpad.com/story/371752058?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=meskeniaspan

Babalar günüydü ağlamadım , düşünmedim üzülmedim . Bana yazdı reddettim ağlamadım , üzülmedim , düşünmedim . Bayramda bana bayramın önemini öğreten kişi yoktu ağlamadım , üzülmedim , düşünmedim . Ona içimi döktüm ve gene anlamadı , ağlamadım , üzülmedim , düşünmedim. Arkadaşlarım bir kere bile aramadı , ağlamadım , üzülmedim , düşünmedim . Ama bi anda midem bulanmaya , çarpıntım olmaya başladı , uyuyamamaya , baş ağrısından duramamaya başladım . Tam olarak öyle bi an işte şuan 

Kafandaki sesleri susturmak için herşeyi yapıcaksın. Gezeceksin , yeni insanlar tanıyacaksın , içeceksin..Ama ne yaparsan yap müziğin sesini fuelemene rağmen o aklındaki beni susturamadığında anlıyıcaksın

Hayat herşeyi çok güzel öğretiyor .Zamanla. Acele etmemek gerekiyor ne zaman diye illa oluyor bir gün . En çok neyi öğrendin derseniz bencillik derim. Tabi eğer yaptığıma bencillik denirse . Bana şuan olması gereken bu geliyor ve bunu yapıyorum ama zamanla fikirlerim pek tabii değişebilir . Kendimi ön planda tutuyorum  ana karakter benim ve olaylar , kişiler , durumlar bana göre , benim isteğime göre şekillenmeli bence . Bunu da bana sevdiğim kişiler öğretti . Hiç bir zaman kendime bayılan , öncelik veren bir insan olmadım . Tam tersine hep kendimi arka plana attım önemli olan karşımdaki kişinin mutluluğu ve istekleriydi . Bende istesem de istemesem de ayak uyduruyordum işte . Çünkü bana eğer böyle yapmazsam hayatımdaki insanları kaybediceğim düşündürüldü . Oysa tam tersine kimse demedi fedakar, kendini karşısındaki için harcıyıcak insanları kullanırlar ,harcarlar diye. Kullanıldığınızı ve sırf karşınızdaki kişiye ayak uyduruyorsunuz diye sizinle görüştüğünü anladığınızda bişileri sorgulamaya başlıyorsunuz . Sevgiyi başka duygularla karıştırıyorsunuz . Sevgi kullanma durumu değildir . Bunu çok sonra sevilerek değil severek anlıyorsunuz . Ben olsam ona bunu yapmazdım dediğiniz yerde başlıyor ve kabullenmek istemeseniz de anlıyorsunuz acı gerçekleri . Hayat böyle saf ve masumsan kalbine kir bulaşana kadar devam eder seni üzmeye . Kabullenip başka bir insana dönüştüğünüzde ise suçlu siz oluyorsunuz . 'Sen böyle değildin , çok değiştin' lafları başlıyor ilk ardından bencilsin değer bilmiyorsunlarla devam ediyor . Oysa sen defalarca denedin aileden bekledin ailen için değmedi . Arkadaşlarından bekledin hele arkadaşların hiç değmedi seni salak yerine koyup dalga geçtiklerini gördün . Aşkından bekledin her yerden vurdular bari burdan vurulmam diye düşündün . Ama hiç bir şey düşündüğün gibi olmadı. Sende kimseye değmeyince kendini sevmek zorunda kaldın . Kendini düşünmek zorunda kaldın . Sonuçta insanın kendisini yarı yolda bırakma ve saflığından faydalanma ihtimali yoktur.

buraya neler yazdığımı hatırlamıyorum ama hesabı geri aktif kullanmaya başladım hayırlısış. kimse bu mesajlara bakmayacak muhtemelen . ama kendi kendiem hatırlatmak için yazıyorum artık. kendimin herkesten daha değerli olduğunu anladım sonunda . en son kimden ne şekilde bahsettiğimi hatırlamıyorum ve okumadım da şuan . muhtemelen iki senedir kabuk bağlamaz yaram olan aynı çocuktan bahsetmişimdir . geçen evimin önüne geldi arakadaşlarıyla beraber sırf benimle konuşmak için . herşeyi bu sefer cidden bitirdik gibiydi ama belki de son bi şans vermek istedi . ama ben konuşmadım arkamı dönüp gittim . çünkü ben onun  b in tane hatasını affedip , her dönüşünde koşmuşken o benim en küçük hatamda sildi . hem de iki hafta çıktığı kız aldattıktan sonra affetmesine rağmen . cidden çok sevdim . herşeyi o öğretti bana , onun aşkıyla büyüdüm . bana ilişki nasıl olunur öğretti, dünyanın en mutlu insanıyken acı çekmeyi , birini kendinden bile çok sevip , herşpeyin yapmayı öğretti . belki isteyerek olmadı ama bana bi erkeğin öğretebileceği nerdeyse her iyi ve kötü şeyi öğretti, iyi kötü herşeyi yaşattı bana . çok büyük acılar çektim ama artık onun  yüzünü bile görmiyicem ve hayatımdan tamamen çıkarma zamanı . umarım gücüm yeter bu sefer unutmaya .

Aylar önce yazdığım yazıyı gördüm de ne kadar aptalmışım. Aşk diye bi şey varmış onu anladım. Ama aşk insanı mutlu edemiyormuş . Aşk hiç bi şeyin çözümü değilmiş işte . Aşk bi tek acı çekmeye işe yarıyormuş . Bunu da bana severek ayrılmak zorunda kaldığım adam öğretirdi.

Tam bizde aşk defterleri kapandı , artık sevgili istemiyorum dediğim zaman karşıma çıktın sen . Ben hayatım boyunca bir sevgili istediğim zaman yoktun , vazgeçtiğim zaman geldin . Beni öyle bir sevdin ki hasixtir dedim . Nasıl bir insan beni bu kadar sevebilir , nasıl bu kadar güzel , masum , saf , temiz ve kusursuz sevebilir . Üstelik hemen de vazgeçmeden benden , evet hatalar yaptın , evet hatalar yaptım , evet hatalar yaptık . Araya başka kişiler girdi ikimiz için de , yanlış kişilerde birbirimizi aradık ama birbirimizin bir yerlerinde hep birbirimizi istedik . Senden hoşlanmaya azıcık da olsa başladığımda ve sevgili olma ihtimalimiz düşük de olsa ikimizin de bir sevgilisi vardı . Sonra benim kendi sevgilime olan bütün hislerim bitti ve ayrıldım . Sana geldim . İlk başta aradaştık gerçi o zamanlar ben seni arkadaş olarak görüyordum ama sen hep bana aşık olduğunuza emindin . Bense çok uzun zaman sonra anladım sana olan aşkımı . Bir gün sensiz kaldım . Hastaydın , okula gelmedin ve bir kaç gün seni görmemek bitirmişti beni . Hayat anlamsız gelmeye başladığında ve seni her gördüğümde kalbimin teklediğini , seni sevgilinden kıskanmaya başladığımı anladığımda artık aşık olduğumu hatırlıyorum . Cuma günü son saatler kara kara düşünüyorum . Senin bana aşık olduğunu biliyorum ama ortada seni seven başka bir kız olduğunu da biliyorum . Dedim ki sıçtın işte şimdi Ece . Akşam dedim sana aşığım diye sen de bende sana aşığım dedin . Defalarca bu konuları konuştu . Sen o kızdan ayrılmak istiyordun ama o seni o kadar çok seviyordu ki ayrılamıyordun . Bir kaç hafta bu böyle devam etti  en sonunda ikimizin de bu durum canınına tak ettiği bir akşam içmiştim . Sen hem benim kahrolduğumu hem de birbrini seven iki insan olarak ne kadar zor bir hayat yaşadığımız gördüğün için ayrılmıştın sonuna o akşam . Gelip sevgili olalım madem öyle demiştim sarhoş halimle . Sabahında tamamen bu konuyu konuşmuştuk ve sevgili olmuştuk . 1 Şubat benim mucizem , sana kavuşma tarihim olmuştu .

Ayyyğ tesadüfe bak . Daha demin Yaralasalar 3’ü okuyordum ve Arenapark  D&R’den almıştım . İçine göz gezdirirken ortalarda sayfa arasında şöyle bir not gözüme çarptı . “Bu kitabı okuyorsan zevkin mükemmel” ve altına mavi bir kalp bırakılmıştı . Kitabına arasına sıkıştırılan bu kağıt tanıdık geldi ve düşününce tik tok’ta keşfetimde gördüğümü hatırladım . Keşfetimde yakın iki kız arkadaş gözümün önünde bu kağıda onları yazmış , sonrasında gözümün önünde D&R’ye girip notları bırakmışlardı ama kitabı alırken hiç böyle bir şey aklıma gelmemişti . Üzerinden iki üç hafta oldu yeni öğreniyorum içinde not olduğunu

Zamanla bir şeylerin farkına varıyorsun . Ben bu yaşıma kadar hep reddettim bazı gerçekleri . Kendim bir mercek oluşturdum ve öyle baktım hayata . kötülükleri görmezden gelerek , iyi kalamaya çalışarak . Ama tabi ki de başaramadım . İçimdeki çocuğa dokunmamaya çalıştım o serbest olsun mutlu olsun hep benim içimde kalsın istedim ama onu en sonunda hapishaneme tutsak ettim . Bunları isteyerek yaptım aslında . Çünkü kabullendim artık . Kimsenin umrunda değilim bir öğrendiğim birinci gerçek oldu . ilk çok küçükken insanların beni sevdiğine inanırdım ama sonrasında kimsenin gerçekten kimseyi sevmediğine inanmaya başladım . şuan ise asıl olan gibi görüyorum . Meğer insanlar seviyormuş sevmesine ama hemen sevgi de bitebiliyormuş . Sevginin her şeyi çözebileceğine inanırdım . Sevgi varsa her şet olur diyordum . Aslında öyle değilmiş işte , bazı şeyler olmadıktan sonra sevgi hiç bir işe yaramıyormuş . Toplum nasıl  davranmamı istiyorsa öyle davranmalıyım , insanları değişik davranarak rahatsız etmemeliyim diye düşünüyordum aslında insanlar deli olunca, özgür davrandığında seviyormuş . Sıkıcı insanları kimse sevmez :() öyle işte ya öğreniyoruz yavaş yavaş hayatı sfjhkhfgbg

İçimde tarif edemediğim duygular ruhsuz gibi dolaşıyorum . Bir beden taşıyorum bütün gün ama ruhu yok gibi içinde , ben o ruhu çoktan öldürmüşüm gibi . Yılbaşı geliyor , kar yağıyor ama ben heyecanlanmıyorum , mutlu bile olmuyorum . Ben eskiden böyle değildim . Üstelik işin kötü tarafı bugün artık büyüdüğünü anladığımda ve değiştiğimi anladığımda kendimi sürekli eski Benle kıyaslamaya başladım ve bu beni çok yoruyor . Sürekli hayatı sorguluyorum , beynim fazla dolu