ecme

şimdiyse rüya mı gerçek mi ayırt edilemiyor bile..

bilmeden, bilerek yaralar açtın..

acıtıyor hislerim

bişeyi yapmak istemiyosun ama zorundasın gibi hissediyosun.. 
          hayır desen olmuycak ama diyemiyosun
          etrafındaki herkes seni öldürmek istediğinden bahsederken kendini öldürmeyi düşünüyosun ama yapmıyosun sanki birisi seni her seferinde vazgeçiriyo ve dayanmanı söylüyo..
          olmayan bi kişi nasıl bütün bunları yapabiliyo?
          kendi kendine sarılıp ağlıyosun ama etrafondaki kalabalık görmüyo..
          o kadar alışmışsın ki yanlız ağlamaya kimseye göstermemeye her seferinde tek başına ağlıyosun içine atıyosun kimseye göstermeden ağlayıp yaşıyosun yaşadıklarını görmeyenlerse sadece moralini bozuyo..
          -NOT: unutma duvarlar senin kararlarına göre indiklerinde daha iyiler-

ne kadar canım yansada canı yanan insanlar için çalıştığımda  ben hiç bir şey yaşamamışım gibi davranıp ancak yüzlerine vurulduğunda susmaları..
          ben ölecekmiş gibi hissederken onların bir yeri ağrımasın diye çabalamaktan yoruldum cidden çok fazla yorgunum.

çok küçükken babamı aradığımı hatırlıyorum evde kilitli kaldığımda yapayanlız olduğumda babamı aramıştım ama bulamamıştım öldü sanmıştım belki arasam bulabilirim ama o beni bulabilir mi şimdi? 

küçükken birilerinin bana gülümsemesi beni mutlu ederdi ve bana sadece baktıklarında kızdıklarını sanırdım bu yüzden çocuklara hrp gülümsüyorum görmeseler bile..

bu ben miyim yoksa başkası mı bilmiyorum, bilemiyorum..

Kraliçe öldü ve hikaye bitti,karanlık prens bırakıp gitti,prenses kraliçenin intikamını aldı. Onu ormana gömdüler ve mezarında ölüm çiçekleri açtı.
          Son sözü ise karanlığın sırları oldu.

şimdi gidecek yerim var mı bilmiyorum ev dediğim yere ait değilmiş gibi hissediyorum burda hayalet gibi yaşayıp insanların bana bağırmasından çok bıktım.
          sadece gitmek ve bırakmak istiyorum geride kalan şeyler olucak belki ama, ama..