Bana kısaca Ec diyebilirsiniz.

Yıkık şehrin kırık kızı.

Bir şehrin enkazı altında kalan cansız bir bedendim. Ruhum, yerinden doğruldu ve bedenimden ayrılarak bulutlar tarafından esir alındı. 

Önemli biri değilim, ben yara bandlarını kanayan yerlerime yapıştırıp dudaklarımın arasından üflediğim nefesin yaramı iyileştireceğine inanan bir çocuğum sadece. 

Bir zamanlar o çocuk, ağacın dalına asılı duran salıncağa küçük boyuyla yetişmeye çalışıp sonra da yerinde hareket ederek kendini sallamaya uğraşırdı.

Parmak uçlarımı göğüs kafesimin içindeki o zindana bastırdım, avuçlarıma duygular birikti, dudaklarıma kelimeler... Duygular acıttı, kelimeler kırdı, parmak uçlarım kanadı. Damla damla akan kanı kalemimin mürekkebine doldurdum, içine biraz da nefesimden verdim, birini öldürdüm ve öldürdüğüm kişiyi yazarak yeniden var ettim. 

Beyaz pileli elbisemle kırmızı bir balonun ince ipine tutunup, her an düşeceğim korkusuyla ama daha sonra düştüğüm kadar güçlü olacağımın farkındalığıyla dünyayı gezmek isterdim. 

Yeryüzünden yok olup gökyüzünde yeniden var olmak isterdim. 

Ne yeryüzünden yok olabildim, ne de gökyüzünde var olabildim, 

Ben; bilinmezliktim.